Αγαπητέ Βαγγέλη συμφωνώ πολύ με το άρθρο σου, θα σταθώ όμως σε ένα σημείο. Όπως γράφεις και εσύ στην τρίτη παράγραφο, το όλο σκηνικό ομοιάζει με συμβατικό videogame (ή με κακή αμερικάνικη blockbusterιά όπως ίσως θα το χαρακτήριζα εγώ). Και τα δύο παραδείγματα αυτά έχουν ένα κοινό, επιτυγχάνουν μία παροδική και εύκολη ικανοποίηση του θεατή στοχεύοντας στο συναίσθημα της "ξεκάθαρης" δικαιοσύνης. Όταν ο "κακός" της υπόθεσης στο λυτρωτικό φινάλε πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα δεν χρειάζεται να επεξεργαστείς, να κρίνεις και να αποφασίσεις. Αποκτάς απλά ένα ανεπαίσθητο, ακούσιο χαμόγελο, που ακόμη και χρόνια συνειδητοποίησης δεν το προλαμβάνουν.Συμφωνώ λοιπόν μαζί σου όπως πιστεύω συμφωνούν και πολλοί άλλοι. Πόσοι όμως απο εμάς δηλώνουν ένοχοι στο ότι άκουσαν μια μικρή φωνούλα να ψιθυρίζει "ωραία", "επιτέλους" ή απλά να αναστενάζει με ανακούφιση έστω και για λίγο;Εγώ πάντως ναι.