Παιδιά, τους ίδιους εχθρούς έχουμε. Είτε λαδώνουν το κορμί και ποζάρουν σε μια μπητσόμπαρα, που σιχαίνεσαι μετά να ακουμπήσεις, είτε ρακετάρουν στην ακτογραμμή, σαν τα παγόνια που επιδεικνύονται στα θυληκά. Ότι είναι στη μόδα ακολουθούν. Αν είναι φρίσμπυ, θα παίζουν φρίσμπυ. Βόλευ; Βόλευ. Ακόμα και μπάτμινγκτον ή μπόουλς. Ότι προστάξει η μόδα. Δεν είναι Ρακετίστες αυτοί. Τους μπερδεύεται. Αυτοί είναι Ποζεράδες. Γελοιοποιούν και καθιστούν αντιπαθητικό, σχεδόν ότι καταπιάνονται. Εμας τους Ρακετίστες, θα μας βρείτε όσο το δυνατόν πιο μακρυά από τις ξαπλώστρες και τους λουόμενος. Αν υπάρχουν, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους. Είτε στο γρασίδι, είτε σε χώρο με περίφραξη. Αν δεν υπάρχουν, πρώτοι εμείς ζητάμε να φτιαχτούν. Όχι μόνο για να μην ενοχλούμε εσάς, αλλά γιατί και για εμάς το παιχνίδι εκεί είναι καλύτερο. Το πιο απλό; Δεν χρειάζεται να κυνηγάμε το μπαλάκι :) Κανείς από εμάς δεν θέλει να παίζει δίπλα σε ξαπλώστρες. Χαριτολογώντας, μας εμποδίζουν το παιχνίδι. Δεν θέλουμε ούτε εσάς να χτυπήσουμε, ούτε εμείς να χτυπήσουμε σε κάποια ομπρέλα ή κάποια ξαπλώστρα ή κάποια καρέκλα. Όσο πιο μακρυά και για εμάς όσο το καλύτερο. Δεν είμαστε ούτε πίθηκοι, ούτε άξεστοι, ούτε μπαμπουίνοι όπως μας χαρακτήρισαν κάποιοι. Μας αρέσει απλά ένα άθλημα, όπως άλλωστε στους περισσότερους αρέσει και από ένα. Κάποιοι από εμάς δε, ξεκίνησαν να παίζουν και με ρακέτες από fiberglass. Αθόρυβες. Για να μην ενοχλούμε κυρίως, εσάς. Αλλά όπως και να το κάνεις, μερικά πράγματα παραμένουν φετίχ. Είναι σαν να παίζεις σε τάβλι με τσόχα. Είναι σαν να παρακολουθείς συναυλία στο mute. Έχουμε και εμέις τα κουσούρια μας, όπως όλοι. Άλλωστε η παραλία είναι γεμάτη θορύβους. Σκάφη, φωνές, τσιρίδες από παιδάκια. Παραλία είναι, δεν είναι μαυσωλείο. Υγεία είναι αυτοί οι θόρυβοι. Παιχνίδι, ζωντάνια, κίνηση, δράση. Υπάρχουν και άνθρωποι, ξέρετε, που ακόμα τους αρέσουν αυτά. Δεν μπορούν να κάθονται σε μια καρέκλα ή μια ξαπλώστρα. Δεν ανέχονται να περνάνε οι στιγμές της ζωής τους και αυτοί να είναι αμέτοχοι. Χαμένοι σε ένα scroll με το δάκτυλο σε ένα smartphone ή με ένα καφέ και ένα τσιγάρο στο χέρι να σχολιάζουν τα πάντα, αλλά σχεδόν πάντα στην αδράνεια. Αλληλοσεβασμός σημαίνει να σέβεσαι και το διαφορετικό. Όχι να χαρακτηρίζεις και να απαγορεύεις ότι δεν σου ταιριάζει. Εγώ ο Ρακετίστας, και όσοι φίλοι μου Ρακετίστες ξέρω, προσπαθούμε πάντα το παιχνίδι μας να μην σας ενοχλεί. Ναι, έχουμε ενοχλήσει επίτηδες για καμάκι. Νέοι είμαστε, καμάκι θα κάνουμε. Όχι με friend request στα social media, αλλά με σφηνάκι, ατάκα, καμιά φορά ίσως και με κάποιο μπαλάκι που θα προσγειωθεί δίπλα σας. Αλλά πάνω από όλα είμαστε προσεκτικοί. Παίζουμε μακρυά σας, σταματάμε όταν το παιδάκι σας ή η γιαγιά σας περνάει σχετικά κοντά μας, φροντίζουμε αν τύχει και υπάρχουν λουόμενοι δίπλα μας να μην σας έχουμε στην πλάτη μας. Και να φύγει μια μπαλιά, να φύγει στο κενό, όχι σε εσάς. Δεν φωνάζουμε. Ίσα ίσα μας ενοχλεί να παίζουμε με κάποιον που φωνάζει. Μας ενοχλούν και εμάς αυτοί οι "ρακετίστες" που ενοχλούν και εσάς. Στον ίδιο πόλεμο είμαστε σύμμαχοι. Εσείς για την ακεραιότητα και την ησυχία σας, εμείς για το σπορ που αγαπάμε.
