Θα συμφωνούσα αν ήταν άλλες οι συνθήκες αλλά σε μια χώρα που φασιστοποιείται με ραγδαίους ρυθμούς νομίζω ότι είναι ανάγκη να γίνουμε όλοι λίγο περισσότερο πολεμικοί. Όταν είδα αυτό τον πολιτικάντη παλαιάς κοπής τον Κεδίκογλου να αναγγέλει την κατάργηση ενός ολόκληρου πολιτισμικού πυλώνα τον οποίο μάλιστα ο ίδιος είχε προσπαθήσει να εκφυλίσει με προσλήψεις των παλλακίδων και των φίλων του από την εποχή του lifestyle. Όταν βλέπω τον άνθρωπο που κλείνει καθημερινά το μάτι στη Χρυσή Αυγή τον Αντώνη Σαμαρά να καθιβρίζει υπαλλήλους και όλους τους δημόσιους φορείς ενώ ο ίδιος, τώρα τα δυο τελευταία χρόνια μέσα στην κρίση διόριζε παντού τους δικούς του, πράγματα που τα έχουν πει στο κάτω κάτω οι ίδιες οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες. Ή μήπως δεν είναι αλήθεια ότι μετράει την δύναμη που έχει το κόμμα του σε συγκεκριμμένους φορείς του δημοσίου για να ξέρει που θα χτυπήσει...ξαφνικά σε αυτή τη χώρα χαραμοφάηδες είναι οι καλλιτέχνες, οι μουσικοί παραγωγοί και οι καθηγητές. Ενώ οι αστυνομικοί, οι στρατιωτικοί και οι παπάδες παράγουν καθημερινά έργο ε; Οι πάπαδες ειδικά, μα βέβαια. Κι όλοι αυτοί οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι, που μερικοί τυγχάνει να είναι και πολιτευτές της νέας δημοκρατίας ή ας πούμε της δράσης, της δημιουργίας ξανά κτλ και σκίζουν τα ιμάτια τους για τις μεταρυθμίσεις και τους συνδικαλιστές θα ήθελα κάποια στιγμή να μιλήσουν και για την εκκλησία και για τον διαχωρισμό της από το κράτος. Όχι κρυφά στα συγγράμματα τους και με τα φιλαράκια τους, ανοιχτά μπροστά στις κάμερες στην αρθρογραφία τους στις εφημερίδες. Λοιπόν επειδή θα μου πουν ότι βγήκα εκτός θέματος. Δεν βγήκα. Αυτό που θέλω να πω είναι πως για πολύ καιρό κι εγώ προσπαθούσα να αναβάλω την ώρα της σύγκρουσης. Έλεγα άστο, ας τα στρογγυλέψουμε και με ορθολογισμο να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα συμβιβασμό. Ακόμα και με αυτόν που έχει χτυπημένο το sieg heil στο χέρι, γνώρισα τέτοιους ανθρώπους, ας τα χωρίσουμε στη μέση. Ε λοιπόν όπως βλέπεις τα πράγματα δεν χωρίζονται στη μέση. Κατρακυλούμε στον λαϊκισμό και στο πολιτικό έγκλημα. Καλό είναι λοιπόν να σηκώσουμε τα λάβαρα. Κι είμαι πολύ χαρούμενος που τα λάβαρα μας είναι ο Καβάφης και ο Χατζιδάκης και όλοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες του έθνους μας. Και παρότι η πορεία τους η δημιουργική είναι μοναχική το έργο τους είναι φαινόμενο συλλογικό και υπάρχει μόνο μέσα από την κατανόηση και την κοινωνία του ανάμεσα στους ανθρώπους που μπορούν να το αντιληφθούν, Χωρίς δημόσια τηλεόραση, χωρίς δημόσιο ραδιόφωνο πως θα έχουν πρόσβαση οι λιγότεροι προνομιούχοι; Η μεγάλη τέχνη δεν αναπνέει χωρίς λαϊκό έρισμα ούτε ανατροφοδοτείται, ούτε εξελίσσεται...