Πόσο δίκιο έχεις...Διαβάζοντας το άρθρο,θυμήθηκα την ιστορία της Σωτηρίας Μπέλλου - η οποία συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς το 1943 στην Καισαριανή, βασανίζεται, πολεμάει με τον ΕΛΑΣ, ξαναφυλακίζεται και όταν ακόμα μετά τραγουδάει με τον Τσιτσάνη και τον Βαμβακάρη, για να ζήσει δουλεύει ως καθαρίστρια, πουλάει τσιγάρα με ένα καρότσι στην Ομόνοια και τις νύχτες κοιμάται σε βαγόνια και παγκάκια...Μια βραδιά μια παρέα από χίτες μπαίνουν στο μαγαζί και ένας της ζητάει να πει το «Του αετού ο γιός». Η Μπέλλου, που δε σκύβει κεφάλι σε κανέναν, του απαντά «Α πάενε ρε» και τότε οι χίτες της ορμάνε και την δέρνουν. «Έξι άτομα με βαράγανε στο πάλκο αλλά αυτό που με πόνεσε πιο πολύ ήταν που δεν σηκώθηκε ένας άντρας να με υπερασπιστεί», είχε πει η ίδια.Ο κάθε Πλούταρχος (για τον οποίο λαϊκό τραγούδι σημαίνει εύκολο χρήμα, μοντέλες και μαφιόζοι στο πρώτο τραπέζι, κόκα/μαύρο και Τατιάνα), θα είχε πει όχι ένα, αλλά δύο τραγούδια...