#5 Ως πρώην γκρινιάρα μίζερη, μπορώ να σου πω ότι αυτό μπορεί αυτό το χαρακτηριστικό να αλλάξει αρκετά εύκολα, μόνο αν το θέλει κι ο ίδιος όμως. Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις βοηθάει ο ψυχολόγος. Προσωπικά μου είχε βάλει σαν άσκηση να σημειώνω τρία καλά πράγματα που μου συνέβησαν κάθε μέρα. Κι ενώ στην αρχή γκρίνιαζα και έλεγα πως δεν έβρισκα τίποτα, μετά από μερικούς μήνες συνειδητοποίησα πως τόσο καιρό η ζωή μου ήταν τέλεια και απλά δεν μπορούσα να το εκτιμήσω.#6 Βρε παιδιά δεν είναι διαγωνισμός, ούτε κατόρθωμα η ανάγνωση βιβλίων. Έχω βαρεθεί να βρίσκομαι σε χιπστεροπαρέες όπου κάθεται και κοκορεύεται ο ένας και ο άλλος πως "Αααα εγώ τώρα διαβάζω τον Οδυσσέα του Τζόις και το λατρεύω!" "Ααααα τελείωσα χθες μονορούφι τον Αντίχριστο του Νίτσε.". Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για αυτούς που όντως τα απολαμβάνουν. Μιλάω για αυτούς που έτσι και δεν έχεις καταφέρει να τα διαβάσεις αυτά τα βιβλία -ή απλά δεν σου αρέσανε - σε κοιτάνε αφ' υψηλού και με μια δόση οίκτου, ενώ πολύ πιθανόν ούτε οι ίδιοι να μην έχουν καταλάβει τι διάβασαν ή να το απόλαυσαν ιδιαίτερα. Ξέρεις ποιο βιβλίο άφησα τις προάλλες; Το Middlesex. Όλοι μου λέγαν τα καλύτερα, αλλά απλά δεν με κράτησε. Το διάβασμα είναι ένα μοναχικό απολαυστικό χόμπι, γιατί να χάσεις τον χρόνο σου διαβάζοντας κάτι που δεν σε εμπνέει; Μην αφήνεις κανέναν να καθορίσει τι θα σου αρέσει και τι όχι - κι αν σε κρίνει για αυτό, μακριά.
