Ένας από τους λόγους που δικαιολογούν τη δημοφιλία των νεοναζί στις λαϊκές συνοικίες είναι η αφ' υψηλού αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων που ταλανίζουν τους κατοίκους αυτών των περιοχών. Όταν η "αριστερά" των ακριβών προαστίων δικαιολογεί την υποβάθμιση και την γκετοποίηση ολόκληρων περιοχών, αποξενώνει τους κατοίκους (Έλληνες και μη) από το πραγματικό πολιτικό μήνυμα της Αριστεράς που είναι η ισότητα απέναντι στις ευκαιρίες, στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις. Εάν διαμένεις στη Φιλοθέη και προέρχεσαι από μία οικογένεια ιατρών (όπως η κατά τα άλλα σεβαστή κα Βένα Γεωργακοπούλου) μπορείς να γράφεις με περισσή ευκολία για τα παγκάκια, τις πλατείες και τη διάθεση του δημόσιου χώρου, παραβλέποντας ότι την πραγματική αντίσταση στην εξαθλίωση την καταβάλλουν όσοι παραμένουν στις πατρογονικές εστίες τους (όπως η Δημουλά, ο Κουμανταρέας και τόσοι άλλοι ανώνυμοι βεβαίως). Αυτοί οι άνθρωποι είναι που κατορθώνουν -δεκαετίες τώρα- με τη στάση και τη συμπεριφορά τους να ενσωματώνουν στην τοπική κοινωνία τον κάθε ξένο, από τα χωριά της περιφέρειας ή τα βάθη της ανατολής. Ο φασισμός είναι ο φόβος και οι άνθρωποι που ζουν εκεί φοβούνται την εγκατάλειψη. Φοβούνται επειδή η "αριστερά των σαλονιών" και οι "πνευματικοί υπάλληλοι" της εκάστοτε κυβέρνησης τους εγκατέλειψαν (κι εκείνους και τους όποιους ξένους) στην ελεημοσύνη των ΜΚΟ και στη γροθιά των ναζιστών. Έχοντας μεγαλώσει σ' αυτές τις γειτονιές, φρίττω διαβάζοντας τις αναρτήσεις της κας Γεωργακοπούλου στο Facebook. Σου δημιουργεί την αίσθηση ότι απευθύνεται σε χωρικούς, παραγνωρίζοντας ότι αυτή ακριβώς η αντιμετώπιση των καθημερινών ανθρώπων είναι εκείνη που οδήγησε στην απαξίωση των μέσων ενημέρωσης και των ίδιων των δημοσιογράφων. Υποτίθεται ότι η κρίση θα έβαζε σε όλους μας μυαλό. Σ' αυτήν την ηλικία, όμως, φαίνεται πως η σεβαστή κυρία Βένα είναι αδύνατον να αλλάξει ρώτα...