Δηλαδή δε μας χαλάει που κάποιος μεγαλόσωμος πιτσιρικάς χωρίς προφανή λόγο την πέφτει σε ένα άλλο πιτσιρικά, έτσι απλά επειδή μπορεί και του ρίχνει σφαλιάρες αλλά μας χαλάει που τον λέει αδερφάρα. Το θέμα είναι που είναι ο δάσκαλος εκείνη την ώρα να αμολήσει 2-3 σφαλιάρες στο νταή να τον βάλει λίγο στη θέση του (οκ οι εκπαιδευτικές μου μέθοδοι δεν είναι και πολύ δόκιμες).Αν δεν ήταν το αδερφάρα σήμερα,,, αύριο θα ήταν ο Βαζελό-γαυρος,,, θα σκοτωνόντουσαν με λάμες και μαχαίρια και εμείς θα ψάχναμε το λεξιλόγιο.Νομίζω το να ασχολούμαστε τόσο πολύ με το θέμα από μόνο του, του δίνει μεγαλύτερη σοβαρότητα απ’ ότι πρέπει οπότε δεν πρόκειται να το δούμε πότε αφαιρετικά και με σεβασμό.Κατά τη γνώμη μου δεν είμαστε απλώς πολύ ευαίσθητοι με το “Αδερφάρα” είμαστε ταυτόχρονα και εξαιρετικά αναίσθητοι με τη συνολική εικόνα, το bullying γενικά …Τέλος, νομίζω ότι ένα σωστό παιδικό βιβλίο (όπως κάθε βιβλίο) πρώτα απεικονίζει την κατάσταση όπως είναι (και όχι με παραμύθια για την Αλίκη) και κατόπιν περνάει τα μηνύματα που πρέπει. Για παράδειγμα, πως βρίσκει σιγά-σιγά ο σπασίκλας το θάρρος και τον τρόπο να αντιμετωπίσει το νταή χρησιμοποιώντας το μεγαλύτερο όπλο του (το μυαλό του) να χάσει ή να κερδίσει αλλά να δώσει τις ριμάδες τις μάχες του εκεί που πρέπει. Η φράση “Αδερφάρα” είναι αυτή που θα λεγόταν έτσι κι αλλιώς και η μετάφραση είναι όντως αυτό που θα καταλάβαιναν πολλοί Έλληνες.Το θέμα είναι τι γίνεται μετά στη μικρή μας ιστορία :))Μανώλης