#4 Πάντα με εκνεύριζε η έννοια του πεπρωμένου, ως ενός πράγματος που είναι προδιαγεγραμμένο και εξυπηρετεί κάποιο συμπαντικό σκοπό. Υπάρχουν τα γεγονότα που απορρέουν από δικές μας αποφάσεις (τρακάρω επειδή οδηγούσα μεθυσμένος) και γεγονότα που οφείλονται σε συμπτώσεις (με τρακάρει κάποιος που οδηγούσε μεθυσμένος). Η κακή τύχη μπορεί να μου φορτώσει επιτπώσεις επιλογών που δεν έκανα, η καλή τύχη μπορεί να με γλιτώσει από τις επιτπώσεις λάθος επιλογών που έκανα.Εκεί που τσατίζομαι είναι όταν πχ. πέφτω και χτυπάω αλλά δεν σπάω τίποτα, και μου λέει ο άλλος "Άγιο είχες!". Η σκέψη ενός αγίου που τον απασχολεί να σώσει εμένα από κάταγμα αλλά δεν κουνάει δακτυλάκι για να αποτρέψει τον πνιγμό μωρών ή ξέρω'γω το ατύχημα της Φουκουσίμα απλώς με πείθει περαιτέρω ότι δεν υπάρχουν άγιοι/άγγελοι κλπ. γιατί δεν γίνεται να υπήρχαν και να ήταν τέτοια *#$@&α. (Ψιλοάσχετο αλλά συγγενές με το θέμα της μοίρας & της τύχης)