Η γνώμη μου είναι ότι όταν πεθάνει κάποιος δικός μας, μάνα, αδελφός, φίλος η συγγενείς, είμαστε τόσο σοκαρισμένοι που δεν σηκώνεται το χέρι να πιάσει κινητά και κάμερες σίγουρα, δεν ξεχνάμε ποτέ τέτοιες στιγμές με το νου κ την ψυχή μας και μας φθάνει αυτό. Οι φάν όμως δημοσίων προσώπων ίσως να έχουν ανάγκη να χρησιμοποιήσουν τη κάμερά τους για να έχουν να τους θυμίζει ότι με έναν ξένο άνθρωπο νοιώσανε κάποτε οικεία. Άλλωστε για κάποιους ήταν ο ήρωάς τους. Εμένα δεν μου φαίνεται περίεργο, άλλωστε ήταν δημόσιο πρόσωπο, δεν ήρθανε στην κηδεία της μάνας μου κ έπαιρναν φωτογραφίες. Που αν το καλοσκεφτώ κ να το κάνανε εγώ θα ένοιωθα τιμή να θέλουν να θυμούνται...η φωτογραφία για μένα αντιπροσωπεύει κάτι πιο βαθύ και πιο κοντά με την ψυχή μας. Όπως ο κινηματογράφος.