Όταν διάβασα τον Πότη του Φάλαντα είπα ενα βιβλίο μπορεί να είναι τέλειο ψυχογράφημα χωρείς να περιγράφει επί δέκα σελίδες πόσες σταγόνες με αίμα έχει ο μπαλτάς.Δεν έχω ακόμα καμία τύψη που σταμάτησα να διαβάζω το έγκλημα και τιμωρία-γιατί ήμουν μικρός.Όμως έχω τύψεις που διάβασα και δεν παράτησα γιατί δεν παρατάω πλέον κανένα-ευτυχώς τον πρώτο τόμο-το έργο άσκηση-παίρνεις διακόσιες λέξεις και γράφεις τρία βιβλία-οι πενήντα αποχρώσεις του Γκρι.Ήταν τόσο μα τόσο βαρετό που υπογράμμιζα ανα σελίδα τις ίδιες εκφράσεις."τα χείλια του έγιναν μια σκληρή ίσια γραμμή""η Εσωτερική μου θεά" ξέρασε.Υ.Γ. Δεν ντρέπομαι που δεν έχω διαβάσει του Νέγρους και βέβαια του Καρόλ. Απορώ βέβαια που η λίστα δεν έχει τον Μπόμπι Ντικ η φάλαινα.