Ζω στη Μυτιλήνη, εδώ γεννήθηκα. Το σπίτι μου βρίσκεται στο λιμάνι και φυγουράρει σε κάθε φωτογραφία τους τελευταίους μήνες. Τι έχω να πω για το άρθρο; ναι όντως δεν γίνεται. Όντως δεν είναι δυνατόν να εκμεταλλευόμαστε τον ανθρώπινο πόνο και σε καμία περίπτωση να προσπορίζουμε κέρδος από αυτόν. Επιβεβαιώνω σαφώς τα όσα αναφέρονται για τους καβγάδες για τις μηχανές τα πετρέλαια και τα συναφή. Επίσης κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όλα τα μαγαζιά στην ευρύτερη περιοχή ξαφνικά απέκτησαν δίγλωσσες πινακίδες, ή διπλούς τιμοκαταλόγους (άλλα για τους εντός άλλα τους νεοεισαχθέντες). Φυσικά και στο νησί δεν υπάρχει δωμάτιο διότι όλοι οι επαγγελματίες εθελοντές έχουν κατακλύσει το σύμπαν. Βεβαίως και το χρήμα ρέει αφθονο από άγνωστες κατευθύνσεις και πλέον το νησί έχει περιτμηθεί σε αυτόνομα οικόπεδα ''μικροεξουσίας'' διαφόρων οργανώσεων και καλοθελητών. Χωρίς να απαιτώ τίποτα προσωπικά ούτε για κανέναν πάνω σε Λεσβιακό έδαφος δεν μπορώ να παραβλέψω την αυτοθυσία μερικών που με περισσή τόλμη προσπάθησαν και προσπαθούν χωρίς αντάλλαγμα και το τονίζω να προσφέρουν. Αξίζουν Νομπελ; αυτό είναι συζητήσιμο όπως και ο ίδιος ο θεσμός. Αλλά όταν έχεις επί 8 μήνες ανθρώπους πεινασμένους και εξαθλιωμένους στην πόρτα σου κάθε μέρα να ζητούν ένα ποτήρι νερό και λίγο φαγητό δεν θα βοηθήσεις; Από το υστέρημα πραγματικά ο κάθε έδινε καθημερινά ότι μπορούσε όλο το καλοκαίρι όταν οι αρχές πεισματικά στους 40 βαθμούς έκοβαν το νερό. Ανοχή στην απουσία οποιασδήποτε υποδομής για την υγιεινή αυτών των ανθρώπων που στην κυριολεξία μετέτρεψε όλη την πόλη σε έναν τεράστιο αποχωρητήριο και έναν ατελείωτο σκουπιδότοπο όσο οι αρχές ήταν παντελώς απούσες. Καμία υποδομή για τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες που ήταν πραγματικά ανυπόφωρες, καμία υποδομή και για τις κρύες νύχτες όπου έβρεχε καταρακτωδώς όπου προσπαθούσαμε χωρίς συντονισμό να παρέχουμε ότι βρισκόταν εύκαιρο για να μην θρηνήσουμε θύματα στη στεριά. Δεν νιώθω περηφάνια για τους συμπατριώτες μου σαφώς. Αλλά ξέρετε το νησί είναι εκεί όπου δύο τραγωδίες συναντήθηκαν και οι εικόνες που αντικρύζουμε αυτής της εκατέρωθεν εξαθλίωσης εύχομαι να μην ξανάρθουν. Για ένα μόνο πράγμα είναι αξιέπαινοι. Παρά τα μεμονωμένα περιστατικά έντασης κράτησαν το φίδι της ξενοφοβίας εκεί που του αρμόζει στο χώμα έστω και αν υπέβοσκε δεν κατάφερε να πληγώσει κανέναν. Το αν αξίζει πραγματικά το Νόμπελ να ρθει στο νησί ή στην Ελλάδα είναι μια κουβέντα μεγάλη με πολλές παραμέτρους που μάλλον δεν είναι πρέπον να γίνει εδώ. Όμως όπως είχα γράψει σε άλλο σχόλιο ένα αρμόζον βραβείο που θα τιμούσε τις περιστάσεις θα ήταν να γίνουν τα χρήματα δωρεά σε είδος ώστε να πιάσουν τόπο. Άλλωστε όποιος βοήθησε, ο ψαράς, η γιαγιά από την Σκαμνιά και τόσοι άλλοι το έκαναν από ανιδιοτέλεια δεν περίμεναν ποτέ ένα αστρονομικό ποσό από μια Επιτροπή που πιθανόν δεν έχουν ακούσει πότε.Ας μην σπάμε λοιπόν τα κεφάλια μας με γενικεύσεις για το αν αξίζουμε τίτλους αμφιβόλου αξίας και ας εστιάσουμε στα της ουσίας.
