Νοιώθω τεράστια ανακούφιση που υπάρχουν τόσοι άλλοι σαν και μένα. Η οικογένεια μου διαφωνεί με την ψυχοθεραπεία γιατί δεν καταλαβαίνει δυστυχώς πόσο πολύ υποφέρω, οπότε αναγκάστηκα να βρω μόνη μου διεξόδους. Έχω αρχίσει γιόγκα και γενικότερα άθληση για να ξεχνιέμαι και να μη σκέφτομαι τον επικείμενο θάνατό μου, ως τώρα τα πάω αρκετά καλά αλλά και πάλι υπάρχουν κάτι βράδια αυπνίας, κρίσεις άγχους, κρίσεις πανικού, που σκέφτομαι τον εαυτό μου να αποχαιρετά τους γονείς μου. Το χειρότερο είναι όταν σκέφτομαι τα άτομα στα οποία μετέδωσα εγώ την όποια ασθένεια και θα πεθάνουν και αυτοί εξαιτίας μου. Θέλω απλά να σταματήσει αυτό το βασανιστήριο, γιατί και να πραγματοποιηθούν οι φόβοι μου έχω ήδη χάσει 4 μήνες υπέροχης ζωής.. Υ.Γ. Κάπου στη χώρα υπάρχει ένας καρδιολόγος, ένας παθολόγος, ένας μικροβιολόγος, ένας γυναικολόγος, και ένας χειρουργός που ακόμα γελάνε με την πάρτυ μου..