Ολοι μας διαβάζουμε κριτικές και όλοι μας γίναμε καλύτεροι από πολλές από αυτές. Πολλές από αυτές μας διαμόρφωσαν και μάθαμε και ορισμένα πράγματα για τις τέχνες που αφορούσαν... προσωπικά θα είμαι ευγνώμων για τις μουσικο-κριτικές του Α. Ζήλου στον Ηχο, τις ταινειοκριτικές του Δ. Δανίκα στον Ριζοσπάστη (την εποχή του 80) και πολλών άλλων. Και εδώ που τα λέμε, ποιό αξιόλογο κείμενο δεν έχει κρίση; Αυτό που με ενόχλησε όμως με αυτήν την κριτική ήταν το ότι κάποιος προσπάθησε να ξεφτυλίσει τις απόψεις του Μπογδάνου επικαλούμενος την ποίησή του. Υπαινισόμενος μάλιστα ότι τάχα μου όσοι ασχολούνται με την υψηλή ποίηση πρέπει να είναι αντιμνημονιακοί. Δηλαδή, φανταστείτε, είναι σαν να προσβάλει κάποιον ποιητή του 50-60 επειδή δεν ήταν αριστερός... (θα μπορούσε να ήταν και ο Ελύτης). Και άσε τον Μπογδάνο. Θα μπορούσε να ήταν κάποιος αθλητικογράφος και να κάνει κριτική σε μια ενδεχόμενη ζωγραφική ενός ποδοσφαιριστή για να μειώσει το έργο του στο γήπεδο. Η το ανάποδο (εάν ένας ζωγράφος έπαιζε μπάλα κλπ). Αυτό προσωπικά με ενοχλεί. Είναι μια κατάλυση της τάξης. Της όποιας τάξης. Και δεν είναι και δίκαιο. Θέλεις να κάνεις κριτική στην πολιτική του Μπογδάνου; Κάντη στα ίσια. Μην επικαλείσαι την ποίηση του. Θες να κάνεις κριτική στην ποίηση του; Βάλε τις προσωπικές σου απόψεις στην άκρη για το πως ασκεί το επάγγελμά του ως δημοσιογράφος. Σε όρους του 1900 το ανάλογο θα ήταν ας πούμε να επιτίθεται κάποιος στον Καβάφη ως βιβλιοθηκάριος επειδή η ποίησή του είχε ομοφυλοφιλικούς υπαινιγμούς ή και το ανάποδο (και τότε η Ομοφυλοφυλία ήταν και έγκλημα... ποινικά κολάσιμο κλπ... αν μη τι άλλο σήμερα η κακή ποίηση, η έλλειψη γούστου, μέτρου κλπ τουλάχιστον δεν διώκεται ποινικά). Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για να κάνω κατανοητή τη δυσφορία μου. Συγνώμη για την λέξη μπουρδέλο που χρησιμοποιήσα πιο πριν, μπορεί να ενόχλησε όμως μου ήρθε στον νου από αυτό το μπλέξιμο "κοινών" και "εκδιδόμενων". Γενικά καλό θα ήταν οι ποιητές να παρέμεναν ποιητές και οι κριτικοί κριτικοί. Απ ότι φαίνεται όμως αυτό δεν είναι εφικτό. Είναι τραγικό όμως όταν ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα ασκώντας την τέχνη του και καταλήγει κριτικός της τέχνης αυτής και να επιτίθεται σε άλλους καλλιτέχνες, που ίσως να είναι και πιο προβεβλημένοι (σε άλλο αντικείμενο, για άλλο λόγο κλπ). Υπάρχουν πιο έντιμοι τρόποι για να βγάλει κανείς το μεροκάματό του. Πως να σας το πω διαφορετικά. Είναι σαν εγώ να μην μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, να βρω δουλειά ως κριτικός προγραμμάτων ας πούμε, και να αρχίζω να παίρνω αμπάριζα ότι κώδικα βλέπω μπροστά μου (με το αζημίωτο φυσικά). Δεν το θεωρώ ούτε έντιμο ούτε καν κομψό. Και κλείνω και με το θέμα της ταυτότητας... Ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι ότι θέλει... σήμερα βγάζει ποιητική συλλογή και διεκδικεί την ταυτότητα του ποιητή, αύριο κάποιος του κάνει κριτική για την συλλογή που έβγαλε (και ουδείς είχε πάρει χαμπάρι) οπότε ίσως να νοιώθει ότι εδραιώνεται και ως ποιητής αλλά το θέμα είναι τι θα πει η ιστορία. Ξέρετε μου θυμίζει η όλη αυτή κατάσταση μια κριτική που είχα διαβάσει πρόσφατα για την Αγγλική μετάφραση του έργου του Αμπραχαμ Μολς αναφορικά με την αγγλική μετάφραση του έργου του για Αισθητική της Πληροφορίας. Ο κύριος που έκανε την ιδιαίτερα αρνητική κριτική (στο περιοδικό του Χαρβαρντ) και για την μετάφραση και για το αρχικό κείμενο είναι ανύπαρκτός... ο κύριος που έκανε, ως φοιτητής την μετάφραση, έστω με τα λαθάκια της, είναι ένας από του κορυφαίους επιστήμονες στον τομέα τους. Συγνώμη εάν σας κούρασα απλά δεν είχα τον χρόνο να είμαι περιεκτικός.
