Μου έκανε εντύπωση ένα σχόλιο που αναφέρεται στον "τοξοβόλο", και λέει ότι ο "τοξοβόλος" είπε τον άνθρωπο που προσπάθησε να σταματήσει τους ληστές στην Πάρο, "ρουφιάνο". Διάβαζα διάφορα σχόλια στο Ίντερνετ σχετικά με τους "Πυρήνες" και γενικά για το αντάρτικο πόλεως. Και είδα και "αντιεξουσιαστές", να αναφέρονται στο θύμα της ληστείας της Πάρου, χαρακτηρίζοντάς τον ως έναν ασήμαντο "κυρ Παντελή". Δεν υποστηρίζω τις τράπεζες. Δεν με νοιάζει αν τις κλέβουν. Αλλά ποιος σου δίνει το δικαίωμα να θεωρείς ασήμαντη μια ζωή ενός "κυρ Παντελή"; Είναι αναπόφευκτο να μη φέρω στο μυαλό μου τους Δαιμονισμένους και το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι. Όταν είδα τους συνομήλικούς μου "τρομοκράτες" στην τηλεόραση με πρησμένα πρόσωπα και να σέρνουν το κορμί τους, μου σφίχτηκε το στομάχι. Αναρωτιέσαι αναπόφευκτα ποιοι είναι οι τρομοκράτες εδώ... Δεν τους ηρωοποιώ. Θεωρώ τους "επαναστάτες" σεχταριστές, ως ένας είδος "πολιτικούς μυστικιστές". Βλέπουν τον κόσμο μέσα από το κλειστό ιδεολογικό τους πρίσμα, και είναι είναι παθολογικά φανατικοί. Δε βγαίνει κανένα θετικό αποτέλεσμα από το αντάρτικο πόλεως μέσα σε μια φιλελεύθερη Συνταγματική κοινωνία. Είναι τελείως αποκομμένοι από το λαό. Μόνο δίνουν αφορμές για περισσότερα μέτρα καταστολής. Ούτε τους θεωρώ κοινούς εγκληματίες όμως. Μια δήλωση ενός παππού χθες, που δεν πολύ παίχτηκε, λέει πως του είπε ένας από τους ληστές με το όπλο στο χέρι: "ψυχραιμία παππού, δεν κινδυνεύεις". Φυσικά, ο κίνδυνος πάντα ελοχεύει. Δεν μπορείς να αποφύγεις τα λάθη. Δεν ξες αν δεν έχεις παράπλευρες απώλειες. Κλείνοντας, θέλω να πω πως το αντάρτικο πόλεως προϋποθέτει τεράστιες αυταπάτες. Επίσης, δεν τους ηρωοποιώ, αλλά ούτε και τους κατατάσσω στους κοινούς εγκληματίες.