#1 Και γω περνάω κάτι παρόμοιο και κατέληξα στο ότι απλώς σε σχέση με κάποιους ανθρώπους είμαι άτυχη και περισσότερο ευαίσθητη γι' αυτό και μένω δεμένη στο παρελθόν. Είναι αρρώστια και παράνοια αυτό που περνάμε, είναι ώρες που δεν τον θυμάμαι και είναι στιγμές που τρελαίνομαι. Έχω σταματήσει να πηγαίνω σε μέρη όπου πηγαίναμε παρέα με αποτέλεσμα να έχω ξεκόψει τα μισά μέρη της Αθήνας...Πάλεψα τόσο να σταματήσω να σκέφτομαι το παρελθόν γι αυτό τα παρατάω και απλώς αφήνω τις ηλίθιες σκέψεις μου να υπάρχουν συνεχίζοντας τη ζωή μου ελπίζοντας να ξεχάσω κάποια στιγμή. Απλώς μερικές φορές πονάει, ότι ο άνθρωπος που μοιραστήκαμε αρκετά, παίζει να μην σε θυμάται καθόλου, αγνοεί παντελώς την ύπαρξη σου και κάνει τη ζωή που θέλει..αυτό πονάει γιατί πολύ θα ήθελα να μη με νοιάζει και μένα.