το ταμπού του ουρανοξύστη συνδέεται και με άλλα φαινόμενα. Η αντίληψη της ασύδοτης ιδιώτευσης του Έλληνα, στη φάση «τα σκουπίδια έξω απ' την αυλή μου, ας είναι στην αυλή του γείτονα». Ο μπαγιάτικος "εθνικισμός του χώματος", που του δίνει την εντύπωση πως ο μονόδρομος της ύπαρξης είναι η επιβολή μέσα από τη διεκδίκηση και την περιφρούρηση του χώρου του∙ αντίστοιχο παράδειγμα είναι οι καφφετέριες που πιάνουν πεζοδρόμια, η κατάληψη παραλιών με το έτσι θέλω από ξαπλώστρες και ομπρέλες, οι διάφορες μικροκαταπατήσεις και ο άναρχος κατακερματισμός της γης διότι «δε με νοιάζει αν πρέπει να περάσει δρόμος από 'δω, το οικόπεδο είναι του παππού μου». Ακόμα ακόμα και η εργολαβική αντίληψη του χτισίματος-σου λέει ο μηχανικός: «είμαι ο στατικός, ο αρχιτέκτονας κι ο εργολάβος, είμαι το αφεντικό, κι ας φτιάξω ένα τσιμεντένιο σκατό, δικό μου είναι κι ό,τι γουστάρω το κάνω».Με τις νοοτροπίες αυτές, πως να περιμένεις να εμφανιστούν ουρανοξύστες, που χρειάζονται άλλο επίπεδο συλλογικότητας, οργάνωσης και θεσμών, να ξέρεις να τηρείς τους κανόνες που θεσπίζεις και να συνειδητοποιείς ότι έχεις συμφέρον όταν έχει κι ο διπλανός, όχι ότι έχεις συμφέρον μόνο όταν υποσκάπτεις το διπλανό;