ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΝΤΟΥΜΑΝΙ------------------Σχετικά νεαρούλης ξεκίνησα τη διδασκαλία σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο των Αθηνών, προς τα τέλη τής δεκαετίας του ΄80, γι΄ αυτό και ορισμένες καλόκαρδες μαθήτριες με αποκαλούσανε χαϊδευτικά "κυριούλη", ενώ δεν ήτανε λίγες οι φορές κατά τις οποίες μαθητές από άλλα τμήματα με μπερδεύανε με συμμαθητές τους (για αυτήν όμως την σύγχυση, θα πρέπει να ομολογήσω ότι έφταιγε λιγάκι και το... ύψος μου). Να μην τα πολυλογώ, ήμουνα πολύ καλά... διαβασμένος κα προετοιμασμένος για την διεκπεραίωση των καθηκόντων μου, μετά από χρόνια καπνιστικής προϋπηρεσίας στην Παπαρηγοπούλου, στη Σβώλου και στο αμφιθέατρο Σαριπόλων. Ως εκ τούτου, συνέχισα κι εγώ την παράδοση του... από καθ΄ έδρας καπνίσματος, σε πείσμα αλλά και παρά τις τρυφερές αντιρρήσεις ορισμένων παιδιών που ισχυριζόντουσαν ότι είχανε, τάχα μου, αναπνευστικά προβλήματα και άλλες αηδίες - τουτέστιν, δικαιολογίες για να μου... επιβληθούν! (Σε ποιον; Σ΄ εμένα που είχα φάει το ντουμάνι του αρχαιότερου ελληνικού πανεπιστημίου με την κουτάλα! Αμ, δε!) Από το πολύ τσιγάρο και τη φλυαρία, το στόμα μου γινότανε τσαρούχι και για να γλυκαίνω λίγο το λαρύγγι και να μαλακώνει ο λαιμός, είχα μόνιμη συντροφιά ένα κουτάκι κοκα-κολα, σε μιαν άκρη, δεξιά από τον πίνακα, στη γωνία, πάνω από σε μια εξοχή του τοίχου, που λες κι ήτανε φτιαγμένη επί τούτου. Για ευνόητους λόγους, πριν τελειώσει εντελώς το περιεχόμενο, το κουτάκι συνέχιζα να το χρησιμοποιώ και ως τασάκι, κι όταν άλλαζα τμήμα, αυτό το καημένο με προθυμία υπηρετούσε τις γόπες άλλων και άλλων επίσης ευγενεστάτων συναδέλφων με τους οποίους παραδίδαμε μαθήματα ήθους και καλών τρόπων, αφού στόχος μας ήτανε να... συμβάλουμε στη διαμόρφωση μιας κοινωνία όπου οι πάντες θα σέβονται αλλήλους... και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπααααά... Από νωρίς το πρωί, η φτωχή η καθαρίστρια μάζευε τα... πολυμορφικά μου κουτάκια, τα οποία πάντα άφηνα στο ίδιο μέρος να ζέχνουμε στοχασμό και γνώση! (Σιγά που θα της έκανα το χατίρι να τα πετάξω στον κάλαθο! Ακούς εκεί, απαίτηση!) Υπάρχει όμως και θεία δίκη, γιατί μια Δευτέρα, η καθαρίστρια αρρώστησε (ξέρετε, ακόμη και οι καθαρίστριες αρρωσταίνουν) και το κουτάκι μου με περίμενε πιστό πάντα στο ίδιο μέρος, τίγκα στη γόπα τη λιωμένη και ανακατεμένη επί διημέρου με το εναπομείναν ηδύποτο, αλλά και κάμποσο φτύμα από άλλους εκλεκτούς συναδέλφους με μόνιμη διάθεση για απόχρεμψη, όπως με διαβεβαίωσαν αργότερα, σκασμένοι σε ευτυχισμένα χάχανα... Πάνω, λοιπόν, στη διδακτική μου ζέση (γιατί ομολογώ πως είχα πάθος με τη δραματικότητα, όντας φοιτητής του Julius Pellegrino) ένιωσα το λαρύγγι μου να στεγνώνει, και ασύνειδα βουτάω το κουτάκι με ορμή και τραβάω μια γενναία ρουφηξιά με το καλαμάκι, μπροστά στα έκπληκτα ομμάτια των ψιλομαστουρωμένων μου μαθητίσκων... Ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες ημέρες τού νεανικού κοινού μου, που θα τη θυμούνται χρόνια και χρόνια και που θα τη ζήλεψε ασφαλώς και ο μάστρος μου... Μετά τιμής, Κάπα
