Στελλιο, με εκανε να (ξανα)δακρύσω το αντίο σου στον Πέτρο. Γιατί αναγνωρισα στα γραφόμενα σου τον γλυκό και τον τρυφερό ανθρωπο που περιγράφεις. Ακόμα και τις φορές που αγρίευε για θέματα της δουλειάς κρατούσε λίγο ο θυμός και καταλαγιαζε αμέσως. Με εκείνο το γλυκό του το χαμόγελο. Ερχόταν κάτι πρωινά στο γραφείο σφυρίζοντας επαναστατικά τραγούδια και καθόλου παράξενο δεν φάνταζε αυτό..Ενιωθες πάντα ασφάλεια όταν ήσουν γύρω του ότι τιποτα κακό δεν μπορεί να σου συμβεί..να πάλι δακρύζω και ας μην τον είχα δει τα τελευταία δέκα χρόνια.. Καλό σου ταξίδι Πέτρο..