Ξεκαθαρίζω –για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις– πως δεν είμαι οπαδός της Θάτσερ, όπως άλλωστε και κανενός -ισμού. Πως πολλά πράγματα και στις ιδέες και στις πράξεις της με απωθούσαν και με απωθούν. Αλλά με ξενίζει αφάνταστα αυτή η οξύτατη αντίδραση και μάλιστα σε λαούς βόρειους, που φημίζονται για την ψυχραιμία και το φλέγμα τους. Και προσπαθώ να καταλάβω γιατί τόσο πάθος και τόσο μίσος. Αμέσως θα μου θυμίσουν τον Μπόμπι Σαντς, τη φιλία με τον Πινοσέτ, την καταδίκη του Μαντέλα κ.λπ. Αλλά και αυτά δεν δικαιώνουν τέτοια αντίδραση. Κανείς δεν χόρεψε στον τάφο του Πολ Ποτ, κι ας εξολόθρευσε τη μισή Καμπότζη!"Νομίζω ότι πρέπει να σεβαστούμε την βούληση των βρετανών. Εάν έτσι νιώθουν θάχουν τους λόγους τους! Οσο νάναι στο πετσί τους βίωσαν την πολιτική της αποβιωσάσης, συνεπώς αυτοί έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο, στο πώς θα τιμήσουν τη Σιδηρά. (Σκέτο δεν μπορώ να την πώ κυρία, είναι πια νεκρή και δε θα ήθελα να φανώ αγενής)
Σχολιάζει ο/η