Ο πραγματικός ή υποθετικός Γιάννης του παραδείγματος δυστυχεί διότι το σημερινό ελληνικό lifestyle δεν συμβαδίζει με τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας. Κάνουμε σαν να μη συνέβη τίποτα, δε συνειδητοποιούμε ότι αυτή τη στιγμή δανειζόμαστε για να ξοφλήσουμε τα δανεικά της περασμένης δεκαετίας με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα μπορούμε να ξοφλάμε δανεικά χωρίς να δανειζόμαστε, αλλά συνεχίζουμε το παλιό, καλό lifestyle. Με «πρωτοφανή οικονομία» βεβαίως! Κομμένες οι ντίσκο, τα μπουζούκια, τα μοδάτα ρούχα. Αλλά και πάλι δε μας βγαίνει. Είκοσι έχει ο μήνας και πρέπει να κάνουμε σε ατομικό επίπεδο ό,τι παλιότερα γινόταν σε κρατικό: να βγούμε για δανεικά!> «Ὁ Ἕλληνας προσπαθεῖ, σὲ κάθε τομέα, νὰ εἶναι ἐκτὸς πραγματικότητας. Καὶ μετὰ εἶναι δυστυχής, διότι εἶναι ἐκτὸς πραγματικότητας. Καὶ μετὰ εἶναι εὐτυχής…διότι εἶναι δυστυχής).> Βασικά, ὁ Ἕλληνας ἀγνοεῖ τὴν πραγματικότητα. Ζεῖ δυὸ φορὲς πάνω ἀπὸ τὰ οἰκονομικά του μέσα. Ὑπόσχεται τὰ τριπλὰ ἀπὸ ὅσα μπορεῖ νὰ κάνει. Γνωρίζει τὰ τετραπλάσια ἀπὸ ὅσα πραγματικὰ ἔμαθε. Αὶσθάνεται (καὶ συναισθάνεται) τὰ πενταπλάσια ἀπὸ ὅσα πραγματικὰ νιώθει.»(Νίκος Δήμου, Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας, 1975, αφορισμοί 31 και 32).
