Κι εδώ στην Κύπρο μάς αγγίζει η αλληγορία του Νίκου. Πολύ φοβάμαι ότι, έτσι όπως παει το πράγμα, δεν υπάρχει λύση για τις υπερχρεωμένες οικονομίες με ανύπαρκτες εξαγωγές, ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, ανεργία και διαφθορά, ασχέτως εάν κάποιτε βίωσαν την όποια ψεύτικη ευημερία τους...Οι οίκοι αξιολόγησης ορίζουν ποιος δύναται να δανειστεί και ποιος όχι. Και για να σε δανείσουν θα πρέπει να κάνεις αυτό κι εκείνο, το άλλο κι όχι το παράλλο... (Ευρώ είναι αυτό. Το θες; Πάρε κι ετούτη πάρε και την άλλη! Δεν το θες; Αντε στο διάολο...)Στην Κύπρο καλούμαστε να εξαφανίσουμε ένα ακατέργαστο κράτος πρόνοιας που βασιζόταν εξολοκλήρου στους κομματικούς διορισμούς - καμία σχέση με το γερμανικό ή το ολλανδικό ή ακόμη και το βρετανικό.Αυτό το βλέπουμε ακόμη και σε ορισμένους θεσμούς αλληλεγγύης, όπως πχ "Ο Ραδιομαραθώνιος για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες": τα λειτουργικά του έξοδα ήταν και παραμένουν τεράστια, ενώ τα όποια χρήματα δίνονται στους αναξιοπαθουντες με κριτήριο αδιαφανή κι από επιστοπές που δεν λογοδοτούσαν κι ούτε ελέγχονται απο κανέναν...Αν καταρρεύσουνε, λοιπόν, οι όποιες σαθρές ουτοπίες μας, κι αν είναι να φτιάξουμε κάτι της προκοπής, ας το ξεκινήσουμε από το μηδέν. Μόνο, που πάει στο διάολο και ο κοσμάκης που τώρα δεν έχει από πού να πιαστεί. Εκτός εάν μας προκύψουνε κι εδώ μεσσίες που υπόσχονται χρυσά... αβγά.