Όσο περνάνε οι μέρες, τα χρόνια, οι αιώνες, τόσο περισσότερο, εκ της δυναμικής των συνθηκών σε συνδυασμό με την ανθρώπινη ψυχονοητική εξέλιξη (την οποία κάθε θρησκεία προσπαθεί εμμονικά να καταπνίξει), αποδεικνύεται πως θεός δεν υπάρχει ή αν υπάρχει (γιατί όχι; - ως μία συμπαντική-εξισορροπητική δυναμική [κάτι που διακρίνεται]), δεν είναι με τίποτα κάτι τόσο συγκεκριμένο που για τόσους αιώνες, μέχρι και σήμερα, η εκάστοτε εκκλησιαστική εξουσία προσπαθεί, τόσο άγρια, με πίεση, καταπίεση και ενοχή να μας πείσει πως είναι. Κάτι υπάρχει πίσω από όλη αυτή την απόλυτη και τόσο όμορφη αρμονία του σύμπαντος μας που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε, πόσο δε να συγκεκριμενοποιήσουμε και να προσωποποιήσουμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι το παιχνίδι της εξουσίας να επιβληθεί στηριζόμενη στις ψυχικές και συνειδησιακές αδυναμίες μας και νοητικά μας κενά.
