#7 Εγώ το διασκεδάζω πλέον, παρόλο που κοντεύω τα σαράντα. Αλλά ένιωσα κι εγώ αυτήν την πίεση και μπορώ να πω, ότι, στην Ελλάδα τα πράγματα είναι σχεδόν ασφυκτικά, ειδικά στην επαρχία, με αυτό το θέμα.Οι απαντήσεις μου ποικίλουν, ανάλογα με τα κέφια μου:Από το "κανείς δεν με θέλει" γιατί οι μισές από τις συναδέλφους μου έχουν μείνει χήρες (με νέο γκόμενο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και φοβούνται (κι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που απαντάνε: 'ε, δεν χρειάζεται να το πεις'). "Αφού περνάω καλά, γιατί να παντρευτώ";με την όποια απάντηση 'δες την ξαδέλφη σου....' τους λέω ότι 'την συγκεκριμένη 'δεν την ζηλεύω' και πως 'θα παντρευτώ όταν βρω κάποιον με τον οποίο θα περνάω καλύτερα από ότι τώρα'.Στο τσακίρ κέφι, με αγαπημένους, που σκέφτονται να μην είμαι μόνη, τους εκμυστηρεύομαι ότι σκέφτομαι να πάρω έναν σκύλο. Διότι ο σκύλος μένει μια ζωή ερωτευμένος με το αφεντικό του. Μετρήσεις που έγιναν, κάθε φορά που βλέπει τον άνθρωπό του, δείχνουν, ότι η σεροτονίνη είναι τόσο υψηλή όσο και στους ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι. Μόνο που στον σκύλο αυτό το επίπεδο δεν κοιλιάζει αλλά παραμένει σταθερό! Φοβερό, έ; Και συνεχίζω:'τον έχω σήκω σήκω, κάτσε κάτσε. Αφού όλες μας αυτό θέλουμε και δεν είναι έντιμο να έχουμε απαιτήσεις, που δεν μπορούμε να προσφέρουμε. Να δεις, για πότε αλλάζει η συζήτηση και πολύ στεναχωριέμαι, γιατί μόλις πήρα φόρα.
