Προς θεού Parisie δεν είχα τέτοια πρόθεση. Όμως είναι αλήθεια (και λίγη κοινωνική παρατήρηση ένα σαββατοκύριακο σε δημόσιο χώρο θα σε πείσει) ότι η κοινωνική πίεση στις μητέρες είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι στους πατεράδες. Υπάρχουν φυσικά και καλοί παραδοσιακοί πατεράδες και υπάρχουν και υπέροχοι πατεράδες που συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή των παιδιών τους και αναλαμβάνουν κι αυτοί πιο ενεργό ρόλο και έχουν συνεπακόλουθα μεγαλύτερο άγχος. Αλλά προς το παρόν οι πιο συμμετοχικοί πατεράδες είναι η εξαίρεση. Απέχουμε ακόμα από τις σκανδιναυϊκές χώρες. Επιπλέον χάνεις λίγο το πόϊντ. Αυτό που λέω είναι ότι ο πατέρας έχει πολύ σημαντικό ρόλο στο μεγάλωμα των παιδιών σε κάτι που πρακτικά δεν αφορά στο μεγάλωμα των παιδιών καθεαυτό: στην στήριξη και στην έκφραση έρωτα προς την γυναίκα του/σύντροφό του! Την μάνα. Αυτό κάνει την μάνα ψυχικά υγιή και το αναμεταδίδει κατόπιν στα παιδιά της. Μια μάνα ευτυχισμένη με τον σύντροφό της και εκπληρωμένη ως προς τις προσωπικές της προσδοκίες (και γιατί όχι φιλοδοξίες που δεν τις θυσίασε για χάρη του) μεγαλώνει υγιέστερα παιδιά. Η κλασική ελληνίδα μάνα (αυτή που τόσο αποθεώνεται από τους μισογύνηδες) είναι μια μισότρελλη που γαντζώνεται από τους γιούς της και τους κάνει απόλυτους μαμάκηδες γιατί ματαιώνεται από το σύζυγο. Αυτό που δεν παίρνει από τον εραστή-σύντροφο το δέχεται ανεπαρκές υποκατάστατο από τον γιό...Την αγκαλιά. Το φιλί. Τον καλό λόγο. Την υπεράσπιση μέσα στο σπίτι. Το να μετράει ο λόγος της. Και η ψυχολογία απλά το επιβεβαιώνει.