Έχοντας όχι πολλά χρόνια που έφυγα από το σχολείο, σπουδάζοντας πλέον, θα διαφωνήσω εν μέρει με τα παραπάνω. Μιλώντας για τα παιδιά που ενδιαφέρονται να διαβάσουν, τουλάχιστον μέχρι και την πρώτη Λυκείου, όλα αυτά τα ιδιαίτερα και τα μαθήματα σε φροντιστήρια πραγματικά δε χρειάζονται. Για τη δευτέρα κρατάω μια επιφύλαξη. Μπορεί να μην είναι όλοι οι καθηγητές αξιόλογοι στα σχολεία, αλλά σχεδόν όλοι (με μεγάλο ποσοστό) έχουν να δώσουν αρκετά. Η δουλειά για το σχολείο μπορεί να ξεπερνάει τη μία ώρα κάποιες φορές, αλλά σίγουρα δεν είναι ποτέ παραπάνω από 2, 2.5. Θυμάμαι μια συμμαθήτριά μου που έλεγε πως διάβαζε 6 ώρες τη μέρα και απορούσα, ήταν όμως η μειοψηφία.Τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχουν αυξηθεί τα ιδιαίτερα στις μικρές τάξεις, μάλλον περισσότερο γιατί τα παιδιά προτιμούν κάποιον να τους τα δώσει έτοιμα αντί να προσπαθήσουν και όχι διότι έτσι μας "ανάγκασαν".Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να έχει χρόνο για αυτά που αγαπούσα, είτε ήταν αθλητισμός, είτε βόλτες, είτε να ζωγραφίζω. Οι μόνες στιγμές που ένιωσα να μου λείπουν αυτά ήταν στην τρίτη λυκείου, χωρίς όμως να τα στερούμαι εντελώς. Και τον αθλητισμό μου έκανα και τις βόλτες, προφανώς πολύ μειωμένα όμως. Ο λόγος που τα παιδιά διαβάζουν τόσο πολύ, χωρίς να είναι απαραίτητα αποδοτικό το διάβασμά τους, πιθανότατα οφείλεται σε όλο αυτό το πέπλο που έχει απλωθεί πάνω από τις πανελλήνιες και σε αγχώνουν από παντού και αν δε διαβάζεις εξαντλητικές ώρες νομίζεις δε θα επιτύχεις. Σε βομβαρδίζουν από παντού, γονείς, ΜΜΕ, καθηγητές, σα να έρχεται το τέλος του κόσμου και αν δε πεθάνεις στο διάβασμα δε θα έχεις προσπαθήσει αρκετά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον καθηγητή των μαθηματικών μου (στο φροντιστήριο) της Τρίτης λυκείου να παλεύει στο 20% του μαθήματος άμεσα και έμμεσα για να αποθεοποιήσει τις πανελλήνιες, να μαλώνει έναν άριστο μαθητή που διαβάζει τόσες πολλές ώρες χωρίς να χρειάζεται και να του λέει: "Πήγαινε το Σαββατο να παίξεις μπάλα, χωρίς να σκεφτείς τίποτα". Το σύστημα σίγουρα δεν είναι τέλειο, σίγουρα έχει πολλά να διορθωθούν, αλλά δεν είναι και τόσο τραγικό όσο το παρουσιάζουμε κάποιες φορές και δε φταίει από μόνο του. Φταίνε όλοι για την κατάντια του, από τους καθηγητές, τους μαθητές, τους δημοσιογράφους, τους γονείς, τους συγγενείς.
