#7 Με τσακισε η ερωτηση σου ρε κοριτσι...Ο μεγαλος μου αδερφος ηταν καπως ετσι. Οχι σε αυτον τον βαθμο, αλλα παντα θυμαμαι στην παιδικη μου ηλικια βασανιστηρια εν ειδει αστειου. Προσβολες και καβγαδες. Μεχρι τα 10 ημουν πεπεισμενη οτι ειμαι υιοθετημενη -συμφωνα με τα λεγομενα του. Μπορει να φαινονται κλασικοι καβγαδες μεταξυ αδερφων αλλα δεν τους θυμαμαι ετσι. Και μετα εμπλεξε με ναρκωτικα οπως και ο αδερφος σου και τα πραγματα εγιναν ακομη χειροτερα. Ανεξελεγκτοι καβγαδες, βρισιες, νοσοκομεια, αστυνομιες, δικαστηρια, κεντρα απεξαρτησης... Στη δικη μου περιπτωση δεν υπηρξε σωματικη βια ή τοσο χαρακτηριστικη διαθεση να πληγωσει συναισθηματικα τους δικους του, κι επισης ξερω πως στο μεγαλυτερο μερος ηταν οι ουσιες κι οχι ο αδερφος μου που φεροταν ετσι. Νιωθω ομως πολυ καλα πως ειναι να μη θες να μπεις στο σπιτι σου, πως ειναι να ευχεσαι να ειχες μεγαλωσει σε ορφανοτροφειο παρα κατω απο τετοιες συνθηκες...Ειδα πιο πανω που σου ανεφεραν οτι οι ψυχιατροι θα σας συνιστησουν να τον εκφοβισετε οτι αν συνεχισει ετσι θα του κλεισετε για παντα την πορτα. Οντως, αυτο ειπαν και σε μας. Να ξερεις πως για τη μανα σου, η οποια σιγουρα εχει τεραστιες ευθυνες, αυτο ειναι πολυ δυσκολο. Οσο δεν μπορει να χωρεσει στο δικο μας κεφαλι. Η δικια μου το καταφερε μετα απο πολλες προσπαθειες. Δυστυχως σε μας το αποτελεσμα ηταν τραγικο. Ευχομαι στη δικη σου περιπτωση τα πραγματα να πανε κατ'ευχην. 100% συμφωνω με οσους σου εγραψαν πως πρεπει να βοηθησεις πρωτα τον εαυτο σου με οποιον τροπο μπορεις. Αυτο ελεγε και ο ψυχολογος που πηγαινα. Κι εχει και δωρεαν ψυχολογικη υποστηριξη, κι εγω σε δημοσιο πηγαινα.Δεν εχω λυση να σου δωσω, σου στελνω ομως ολη μου την θετικη ενεργεια κι ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να καταφερεις να γλιτωσεις απο αυτη την κατασταση οσο το δυνατον πιο συντομα.
