Για το 9Καταρχάς συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο του/της Fedora. Η δουλειά μας είναι η μισή μας ζωή, και αν στο χώρο εργασία καταπιεζόμαστε και νιώθουμε άσχημα, τότε και η υπόλοιπη ζωή μας είναι μία από τα ίδια. Τώρα για τα σχόλια τύπου, αν ήσουν άνεργος δε θα τα έλεγες αυτά, ή αρρώστησε για να καταλάβεις ενα έχω να πω ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ! Με την ίδια λογική, οι άνθρωποι μου μερικές δεκαετίες πριν αγωνίστηκαν και πέθαναν για να μπορούμε εμέις να έχουμε προνόμια όπως το 8ωρο, την άδεια και το βασικό μισθό, έπρεπε να κατσουν στα αβγά τους. Αφού δουλειά είχαν, τι άλλο θέλαν, σωστά; Κι ας πέθαιναν μέσα στα εργοστάσια, κι ας δούλευαν παιδιά και γυναίκες με μισθούς πείνας. Καλά τα λέω; (ελπίζω να γίνεται κατανοητή η ειρωνία μου) Και για όποιον μου κάνει σχόλιο, τύπου αν ήσουν άνεργη και τα λοιπά, έχω να απαντήσω, ότι είμαι άνεργη ένα χρόνο τώρα και αντιμετωπίζω τρομερές δυσκολίες. Αλλά επίσης έχω δουλέψει και σε δουλειές εντελώς εξευτελιστικές, που ένιωθα σαν το τελευταίο σκουλίκι της γης, και η ψυχολογική μου κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι πολύ καλύτερη από τότε.