Για τον Μεταλλαγμένο Δημ Υπάλληλο.Δεν είναι και τόσο αφύσικο να βαριέσαι σε μια δουλειά που δεν σ’ ενδιαφέρει πια. Ούτε θεωρώ ότι είναι ύβρις – επειδή η κοινωνία βρίσκεται σε κρίση και η χώρα σε παρακμή δεν σημαίνει ότι το άτομο δεν έχει δικαίωμα να προβληματίζεται για τη ζωή του και να επιδιώκει μια αλλαγή, τη βελτίωση της καθημερινότητάς του.Καμία αρρώστια να ΜΗΝ σε βρει επειδή τόλμησες ν’ αναρωτηθείς για τις επιλογές σου. Και μπράβο σου που δεν σου αρκεί η σταθερότητα του Δημοσίου. Όμως, επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, προσπάθησε προς το παρόν να βρεις άλλες διεξόδους. Θα μπορούσες, ίσως, να ζητήσεις να σου ανατεθούν άλλα καθήκοντα; Υπάρχει, μήπως, η δυνατότητα μετακίνησης σε άλλο γραφείο; Ή, αν η δουλειά σου διεκπεραιώνεται σε εύλογο διάστημα, μήπως θα μπορούσες να βοηθήσεις και σε κάποιο άλλο τμήμα, ώστε να υπάρχει ποικιλία και συνεργασία με άλλους ανθρώπους;Όσο για το γυμναστήριο : αν δοκίμαζες μια άλλου τύπου άσκηση; Κάποια πολεμική τέχνη, ας πούμε, ή ακόμα και χορό. Κάτι λιγότερο μοναχικό, δηλαδή. Ή διαφορετικές δραστηριότητες, π.χ. θεατρική ομάδα. Επίσης, θα μπορούσες να βρεθείς πάλι σε κίνηση, όπως λες, προσφέροντας κάπου εθελοντικά. Τότε η χαρά θα είναι διπλή : και για σένα και για τους άλλους.Συγγνώμη για την πολυλογία, αλλά αυτό με την αρρώστια μου χτύπησε κάπως άσχημα.