(Για το δεύτερο σου σχόλιο, σε απάντηση στο δικό μου. Συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, δεν μπόρεσα να απαντήσω νωρίτερα, και τώρα μπορεί να μην το δεις...) Όσον αφορά στη δεύτερη ένσταση, κατ'αρχάς, κατά τη γνώμη μου, μπορείς να κρίνεις τα πάντα και τους πάντες. Το δικαίωμα είναι αδιαπραγμάτευτο. Αλλά το πώς ασκείται από τον καθένα είναι κι αυτό κάτι που θα κριθεί.Προσωπικά, το θεωρώ λογικό να απορρίψεις έναν καλλιτέχνη επειδή δεν σου αρέσει καμία πτυχή του έργου του ή δεν ταιριάζει με την ιδεολογία σου είτε για τον κόσμο γενικώς είτε για την τέχνη ειδικώς. Αλλά το να κατακρίνεις τον χ Miller επειδή είναι Miller και δεν είναι Hugo δεν είναι λογικό. Δεν είναι θέσφατο ούτε η ιδεολογία μας ούτε το γούστο μας. Αυτό εννοούσα: δεν μπορούν να γυρίζονται μόνο ταινίες που ανήκουν στο είδος που αρέσει σε εμένα, ούτε να "επιτρέπεται" μόνο η λογοτεχνία με τη θεματική που κρίνω εγώ άξια λόγου. Αν δεν μου αρέσει ο Miller, δεν μπορεί να μου πει κανείς τίποτα, είναι δικαίωμά μου. Είναι δικαίωμά μου και να του ασκήσω οποιουδήποτε τύπου κριτική θέλω. Επειδή έχω το δικαίωμα, όμως, δεν σημαίνει ότι η κριτική μου θα είναι (ή θεωρηθεί, πιο σωστά) απαραίτητα λογική. Το να μη μου αρέσει επειδή θα ήθελα να καταπιάνεται με διαφορετικά θέματα είναι λογικό. Η κριτική αλά "Ω (μωρή μπιπ του μπιπ) Miller, γιατί να είσαι ο Miller;" δεν είναι λογική. Είναι κριτική που εκκινεί από το θυμικό, βλ. "ό,τι πω ΕΓΩ και ό,τι θέλω ΕΓΩ, τα άλλα ΜΠΟΡΕΙ να μην τα απαγόρευα αν εξαρτιόταν από εμένα, αλλά δεν περιγράφεται το τι κράξιμο/ετικετάρισμα θα άκουγε αυτός που θα τα έγραφε κι αυτός που θα του άρεσαν". Εν ολίγοις, κατά τη γνώμη μου, το ύφος και τα επιχειρήματα της κριτικής που θα ασκήσει ο καθένας είναι ενδεικτικά του κατά πόσο δέχεται (ειλικρινά, και όχι επειδή "αυτό κάνουν οι πολιτισμένοι") ότι υπάρχει χώρος και ανάγκη και για Δημουλά στον κόσμο, εκτός από τον Μαγιακόφσκι που εγκρίνει εκείνος. Όσο για την πρώτη ένστασή σου, αφενός η ευαισθησία είναι πολυδιάστατη έννοια, και αφετέρου, ειλικρινά, κι εγώ θα ήθελα ο καλλιτέχνης να ανταποκρίνεται στη ρομαντική κατασκευή του "καλλιτέχνη" που έχω στο μυαλό μου, αλλά δεν γίνεται. Άλλωστε, υπήρξαν και καλλιτέχνες που τους έχει δικαιώσει η ιστορία για το έργο τους*, αλλά υποστήριζαν τον Μακάρθι, τον Φράνκο κτλ. Μπορώ να ελπίζω ότι θα γίνεις ήρωας (όπως το εννοώ εγώ), αλλά δεν μπορώ να το απαιτώ. Ποίηση ήθελε να γράψει η γυναίκα, δεν μπορώ να της επιβάλω να κάνει κι άλλα πράγματα για να της "επιτρέψω" να εκδώσει τα ποιήματά της. Και πάλι, δεν είναι θέμα θεμιτής ή αθέμιτης επιθυμίας/γνώμης/κριτικής - είναι θέμα του κατά πόσο θεωρώ κατά βάθος ότι τα δικά μου είναι πιο θεμιτά από των άλλων.*Δεν τους δικαίωσε η ιστορία, εδώ που τα λέμε. Είναι τρομερά σύνθετο θέμα το (όχι απαραίτητα "αθώο") γιατί "μένουν" κάποιοι καλλιτέχνες, ενώ άλλοι ξεχνιούνται ή δεν διαδίδεται/κυκλοφορεί το έργο τους καθόλου.
