Εγώ είμαι γονιός. Σκίζεται η σάρκα μου κάθε φορα που ένα παιδί μου πονάει ή υποφέρει αλλά ξέρω πως είναι για το καλό του. Όταν κλαίνε στον οδοντίατρο όταν τσιρίζουν στο εμβόλιο ακόμα και οταν γκρινιάζουν στο κομμωτήριο. Αλλά τα παιδιά μου είναι υγιή και όσα κάνω είναι για να τα διατηρήσω έτσι, αν αρρωστήσουν η θεραπεία μπορεί να μην είναι ευχάριστη αλλα είναι ΘΕΡΑΠΕΙΑ. Αν όλες οι προσπάθειές μου κατέληγαν απλώς στο να υποφέρουν, αν δεν βελτιωνόταν η υγεία τους και απλώς υπέφεραν και μάλιστα διαρκώς, χωρίς καμμία πιθανότητα να συνέλθουν νομίζω πως θα εφθανα στο σημείο που θα τα άφηνα να "φύγουν". Θα αρρώσταινα και θα πέθαινα στη θέση τους κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά αντίστοιχα δεν αντέχω την ιδέα να τα κραταω στη ζωή και να βασανίζονται μόνο και μόνο για να έχω "άλλη μια μέρα" μαζί τους. Δεν πιστεύω στη μετα θάνατο ζωή, αλλά δεν θέλω και να βλέπω ότι πολυτιμότερο υπάρχει στη ζωή μου να υποφερει φρικτά χωρίς πιθανοτητα βελτίωσης.
