έχει αποδειχτεί από τα τέλη του 19ου αιώνα κε καταστροφικός σε κάθε ιστορικό του πλαίσιο και ως γενική μορφή καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αλλά σε αυτό του το στάδιο ο καπιταλισμός λειτουργεί μόνο με αυτούς τους νόμους που άλλοι τους χαρακτηρίζουν ακραίο νεοφιλελευθερισμό και άλλοι απλά καπιταλιστικό στάδιο ανάπτυξης γνωστό και ως μονοπωλιακός καπιταλισμός ή ιμπεριαλισμός. Το κοινωνικό κράτος πρόνοιας και το Κεϋνσιανό μοντέλο που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατικά μορφώματα/κόμματα όπως ο Σύριζα ανήκει στο παρελθόν ως μέσο διαχείρισης του καπιταλισμού στο πλαίσιο της δικαιότερης μορφής του.Αυτά ήταν μοντέλα που εξυπηρετούσαν είτε την αντιμετώπιση της μεσοπολεμικής οικονομικής κρίσης ή την μεταπολεμική ανοικοδόμηση στα πλαίσια του διπολικού ανταγωνισμού. Σήμερα, ή επιλέγεις ρήξη με το υπάρχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα και οικοδομείς ένα άλλο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο ή ακολουθείς την πεπατημένη και αυτοπροσδιορίζεσαι ως αριστερός με τα ψίχουλα που τάζεις (και ούτε καν αυτά υλοποιείς). Τρίτος δρόμος όπως φαίνεται άλλωστε δεν υπάρχει (ανεξάρτητα από την καλή θέληση του όποιουδήποτε)