Αναφέρει: "Νομίζεις ότι εσύ αποφασίζεις πως θα πας να δεις αυτή την ταινία και όχι την άλλη, όμως στην πραγματικότητα ο εγκέφαλός σου έχει αποφασίσει από πριν και σε ενημερώνει. Οι αποφάσεις σου είναι θέμα νευρώνων. Δεν είσαι παρά ένας φελλός πάνω στα κύματα του εγκεφάλου και όχι το ίδιο το κύμα". Αυτό που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι ο διαχωρισμός του "εαυτού", του "εσύ", του "φελού" στην πρόταση από τα κύματα του εγκεφάλου. Ο εγκέφαλος μου δεν είμαι εγώ; Δεν υποτίθεται ότι χωρίς τον εγκέφαλο μου δεν υπάρχω ή καλύτερα δεν έχω συνείδηση του εαυτού μου, αφού δεν υπάρχει το "φάντασμα" της ψυχής; Μπορώ να κατανοήσω ότι, ενδεχομένως, ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τα εξωτερικά ερεθίσματα (άρα η βούληση μου επηρεάζεται ή ακόμη και καθορίζεται από το περιβάλλον σε μεγάλο βαθμό) στο backround ας πούμε και μου δίνει μετά την εντολή για το τι θέλω. Αλλά, εν τέλει, ο εγκέφαλος μου μου δίνει εντολή, άρα γιατί δεν υπάρχει κανένας βαθμός ελευθερίας της βούλησης; Ούτως ή άλλως αυτό δεν είναι περισσότερο φιλοσοφικό και κοινωνιολογικό ερώτημα;Μπερδεύτηκα κι εγώ η ίδια τώρα. Μπορεί να αναρωτιέμαι και βλακείες. Δεν έχω σχέση με την νευροεπιστήμη (φαίνεται!).