Ουφ, από πού να πρωτοξεκινήσεις να απαντάς σε αυτό το άρθρο. Αρχικά η πείνα των ανθρώπων και η ποίηση είναι δύο πράγματα εντελώς διαφορετικά και εννοείται πως δεν είναι ασυνδύαστα. Η πραγματική ποίηση είναι εσωτερική ανάγκη και δεν εξαρτάται από τις εξωτερικές συνθήκες. Εδώ ο Wittgenstein ήταν μέσα στα χαρακώματα με νεκρούς και τραυματίες δίπλα του και έγραφε φιλοσοφία. Να του το απαγορεύαμε; Η ποίηση δεν εμποδίζει τον κόσμο να δείξει ευαισθησία απέναντι στον πεινασμένο. Το αντίθετο μάλλον. Ακριβώς επειδή πεινάνε γύρω μας άνθρωποι, έχουμε χρέος να γράψουμε ποίηση για να ευαισθητοποιήσουμε ακόμη περισσότερο τον κόσμο. Όσο για τον "μικροαστισμό" για τον οποίο κατηγορείται η ποίηση, επειδή παρηγορεί, θα έλεγα πως ακόμη κι αυτό δεν είναι λίγο. Προφανώς η ποίηση δεν είναι πανάκεια, αλλά το αναλγητικό που χρειάζεται για να απαλύνει ο πόνος και να δράσει το φάρμακο. Οι "λέξεις" που κατηγορεί ο αρθρογράφος, έχουν πραγματικά αλλάξει τον κόσμο πολύ περισσότερο, από ό,τι φαντάζεται και η ομορφιά/μαγεία του λόγου είχε κι αυτή τον δικό της ρόλο σε αυτό.