Γιατί, ρε παιδιά;; Μόνο αυτοί που έφυγαν φτώχυναν τις παρέες μας;; Εγώ σίγουρα δε βγαίνω όσο έβγαινα πέρυσι και σίγουρα και πέρυσι έβγαινα πολύ λιγότερα απ' ό,τι πρόπερσι. Από πού να το πιάσεις και πού να τ' αφήσεις το ζήτημα;; Παραπάνω από τους μισούς μου φίλους έχουν κλειστεί στα σπίτια τους (και στο καβούκι τους): λίγο ότι δεν έχουν λεφτά, λίγο ότι κάποιοι είναι άνεργοι και σίγουρα, ακόμα περισσότερο, ότι οι περισσότεροι από μας δουλεύουμε πολύ περισσότερες ώρες. Όταν φεύγεις από τη δουλειά 8 και 9, έχοντας κλείσει κατ' ελάχιστο ένα σεμνό 10ωρο... πού να βρεις αντοχή να βγεις;; Κι άντε και βγήκες. Τι να τρέξει στα γύφτικα που πια δε θα 'χεις διάθεση. Τι να πεις;; Τα ίδια και τα ίδια;; Για την ανεργία, για τους μαλέληδες τ' αφεντικά (εμάς μας βάλανε εδώ και κανά 2μηνο και τουρνικέ στην είσοδο του κτηρίου, να καταγράφουν πόσες ώρες είμαστε εκτός κτηρίου, άρα μη παραγωγικοί και να "αγγίζουν" στο τέλος του μήνα το μισθό. Για τις φορές που έχουμε φύγει απ' τη δουλειά 1 η ώρα τη νύχτα ή για τα ΣΚ που δουλέψαμε... ούτε λόγος!, έτσι;;)... τα ίδια και τα ίδια θα καταλήξεις να συζητάς και να γκρινιάζεις και να γίνεσαι δυσάρεστος και να μιζεριάζεις. Σάμπως δεν είναι έτσι;; Εμένα μου φαίνεται ότι όλοι είτε έχουν τρελαθεί είτε έχουν χαζέψει. Ψάχνεις με το κυάλι να βρεις νορμάλ άτομο πλέον.Θες δε θες, λοιπόν, μένοντας εδώ... χάνεσαι με τους φίλους σου. Μη συζητήσω καν γι' αυτούς που πλησιάζουν τα 30 και αρχίζουν και μπαίνουν σε τριπάκι συγκατοίκησης-αρραβώνων-γάμων-παιδιών οπότε και εξαφανίζονται από προσώπου γης.Τουλάχιστον στην Ολλανδία..., κάποιο λούλη θα βρω να πιούμε με 10 ευρώ 3-4 μπύρες και να το μακακίσουμε το πράμα...