Παραπάνω περιέγραψα τις συνθήκες όπως τις ζω καθημερινά σε ένα 24ωρο εργαστήριο που στηρίζει όλο το νοσοκομείο. Δεν είναι υπερβολή, αλλά μας έχουν καταντήσει τρελούς. Τυχαίνει όμως στο τμήμα μου να είμαστε και άνθρωποι τρελοί για τη δουλειά μας, την επιλέξαμε, τη γουστάρουμε και μας κρατάει ζωντανούς. Η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο, τσακωνόμαστε, ουρλιάζουμε και μετά αγαπιώμαστε. Είναι πάθος. Δεν είναι απλά επαγγελματισμός, ούτε καριερίστικο, ούτε κοιτάμε το ρολόι για να φύγουμε. Πάμε σπίτια μας κουρέλια, αλλά έχουμε μια εσωτερική ικανοποίηση, γιατί δώσαμε το 1000 των δυνατοτήτων μας. Και είμαι περήφανη γι αυτό.Τώρα το να βγάλω το τυρί απ το κεφάλι κάπιοων, το θεωρώ τρελή ματαιότητα.