Είμαι κι εγώ εργαζόμενη σε δημόσιο νοσοκομείο. Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο, αναγνωρίζω κάποιες αλήθειες που είναι γνωστές σε όλους μας, αλλά η ισοπέδωτικη κριτική στους εργαζόμενους πραγματικά με εξοργίζει και με προσβάλλει...Δίνουμε τη ζωή μας εκει σε αυτά τα σάπια κτίρια, ναι της άθλιας διακόσμησης και αρχιτεκτονικής, με τα ελάχιστα υλικά που μας δίνονται, μες τα αίματα και τα σκατά, τις κατσαρίδες , την ασυνεννοησία και το ρουφιανιλίκι, να σώσουμε ανθρώπους και τη δική μας αξιοπρέπεια για 700 ευρώ, πολλές φορές και λιγότερα. Δουλεύουμε νύχτες και σαββατοκυριακα εσώκλειστοι σαν τρόφιμοι, διεκδικώντας άπειρες εργατοώρες, δεδουλευμένα πολλών μηνών, που πολλές φορές δεν τα πληρώνουν γιατί έχουν καλύψει άλλες <<τρύπες>>, ενώ τα έξοδα και οι λογαριασμοί τρέχουν. Τη δημοσιουπαλληλική συμπεριφορά πολύ απλά δεν προλαβαίνεις να την έχεις, γιατί το τηλέφωνο χτυπάει και σου λέει ότι ο άλλος πεθαίνει, οπότε τρέχεις σαν το άλογο...Για διαλείμματα και λοιπά σοσιαλιστικά δε θα μιλήσω, γιατί και το να πας στην τουαλέτα είναι πολλές φορές πολυτέλεια.Τη νοοτροπία του τσιφλικιού, τον ελιτισμό των κομματόσκυλων και τους τσαμπουκάδες κάποιων παλαιότερων προσπαθούμε να σπάσουμε κάποιοι νεότεροι εργαζόμενοι με προσωπικό κόστος και απειλές. Αυτό προσωπικά το βρίσκω ελπιδοφόρο. Αυτό που αδυνατούν να καταλάβουν και να πράξουν κάποιοι, τέτοιες δύσκολες στιγμες που ζούμε όλοι, είναι η αλληλοκατανόηση και η αλλυλεγγύη μεταξύ μας. Έχουμε μπερδευτεί λίγο. Ο εχθρός μας είναι απέναντι όχι δίπλα μας... Είναι τουλάχιστον ανήθικο να μιλάει κανείς για καταργήσεις, κλείσιμο και απολύσεις, να καούν τα χλωρά μαζί με τα ξερά και άλλες τέτοιες μπούρδες που στην τελική μόνο σκόπιμες είναι. Η υγεία ως δημόσιο αγαθό άλλωστε έχει προ πολλού υποβιβαστεί, ε ας της δώσουμε μια να πάει πιο κάτω. Να γίνουν όλα ιδιωτικά να τελειώνουμε έτσι? Καλομελέτα...