Tί τα θέλουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες; Μόνο από ανθρωπισμό, ή είναι ζωτικά για τη Δημοκρατία; Εγώ λέω ότι είναι ζωτικά. Δυο πόδια έχει η Δημοκρατία, την αρχή της πλειοψηφίας και τις ατομικές ελευθερίες. Και εξηγούμαι: για να είναι έγκυρη η εκάστοτε διαμορφούμενη πλειοψηφία, πρέπει να διαμορφώνεται σε συνθήκες όπου μπορείς να διαφωνήσεις και να διαφοροποιηθείς, χωρίς κρίσιμες συνέπειες και κινδύνους. Όχι μίλα, αλλά μετά ψόφα. Ή ακόμα όχι μόνο να μη σε σκοτώνουν, αλλά να μην αντιμετωπίζεις σοβαρές διακρίσεις στη δουλειά και στην πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες κλπ. Αλλιώς, εύκολα καταλήγουμε σε δυσθεώρατες και εντυπωσιακές πλειοψηφίες του 95% . Από τον φόβο πολλών να διαφοροποιηθούν. Αυτά είναι κλειστά συστήματα εξουσίας, που καταδυναστεύουν και στο τέλος καταρέουν. Δημοκρατία χωρίς εγγυήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών δεν μπορεί να σταθεί. Aυτής της φύσεως είναι η πάνδημη συμπόρευση και στη θρησκεία. Για πολλούς είναι πειθαναγκασμένη. Αυτό δεν ενοχλεί τον μοναχό, ο οποίος δεν είναι βαθύς γνώστης της Δημοκρατίας. Στη Δημοκρατία η πλειοψηφία δεν έχει απεριόριστες δικαιοδοσίες επί της μειοψηφίας.Μετά έχει αντιστρέψει το θέμα ποιός διεκδικεί να καταπατήσει το έδαφος της ελευθερίας του άλλου. Για μας τους lgbt, πολλοί ή λιγότεροι συμπολίτες μας απαιτούν να μην έχουμε δικαίωμα παρουσίας στο δημόσιο χώρο, λέγοντας στρεβλά ότι αυτό καταπατά τη δική τους ελευθερία να μη μας βλέπουν, λέει "μολύνουμε", ενώ δεν έχουν τέτοιο δικαίωμα. Δεν μπορώ να επιβάλω απαγόρευση κυκλοφορίας σε όποιον δε θέλω να βλέπω. Άλλη ρηχή προσέγγιση κι αυτή. Εκείνοι απαιτούν καταχρηστικά να είμαστε κοινωνικά ανύπαρκτοι.