Δεν ξέρω τι ακριβώς να σκεφτώ ή/και να σχολιάσω, δεν έχω εντρυφήσει στην προσωπικότητα και τα έργα του Βελουχιώτη, και το κείμενο μοιάζει περισσότερο με διαγωνισμό κατουρήματος κουτσομπολιού εποχής. Που θέλει να καταλήξει ο συγγραφέας με τα παραπάνω? Προσωπικά το τι ήταν και τι δεν ήταν ο Βελουχιώτης δεν έχει τόσο σημασία για μένα, όσο το αν η ελληνική κοινωνία έμαθε να δέχεται τα παιδιά της, γκει και μη, περισσότερο απ' ότι τις δεκαετίες 40-50. Μπορεί να έχει κάνει μερικά ισχνά βηματάκια αλλά βλέπω ακόμα ότι ΠΟΛΥΣ κόσμος θα ήθελε να μας δει σα "σπασμένες στάμνες" από χειροβομβίδα/κόψιμο μελών.
