Τι γίνεται όμως αν το άτομο έχει τη φυσική ικανότητα να δώσει τέρμα στη ζωή του αλλά ζητά να το κάνει αυτό το βελγικό κράτος; αναφέρομαι στην προ μηνών υποβοηθούμενη αυτοκτονία/ευθανασία 2 κωφών/τυφλών αδερφών (έχασαν σταδιακά την όραση τους). Γιατί σε περιπτώσεις που ο ασθενής μπορεί να τερματίσει τη ζωή του μόνος του, το κράτος αναλαμβάνει αυτό το ρόλο; Επίσης, αν το παιδί έχει την ικανότητα της διάκρισης και συνείδησης κατά τη στιγμή της αίτησης, ποιος μας λέει ότι δεν έχει επηρεαστεί από τους γονείς του που ίσως ταλαιπωρούνται; Αν είναι νήπιο, πχ. 2-3 ετών πως θα πάρει απόφαση; Αν δεν έχει γονείς ή είναι σε ίδρυμα ποιος θα πάρει την απόφαση για αυτό; Δύσκολες οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, ας μην λέμε λοιπόν μεγάλες κουβέντες για τόσο δύσκολα θέματα. Όπως σχολίασε και κάποιος πριν "ειναι ευκολο να μιλας για το θανατο του άλλου"...