Πολύ όμορφο το κείμενο. Το είχα γράψει και τότε, κάτω από το κομμάτι της Λένας, ότι λατρεύω να κάνω πράγματα μόνη μου. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, συνεχίζω ακάθεκτη να τρώω μόνη μου, όταν έχω την ευκαιρία/ευχέρεια.Στο κομμάτι της σιωπής ενός ζευγαριού έχω να πω το εξής: το παρατηρώ κι εγώ συχνά, και μπορώ να πω ότι με θλίβει λιγάκι. Ίσως γιατί έχω υπάρξει σε σχέση, κατά την οποία, προς το τέλος, δεν είχαμε τι να πούμε στις εξόδους μας. Και, στον αντίποδα, έχω υπάρξει σε σχέση που πάντα μα πάντα είχαμε κάτι να πούμε. Δεν θα μπορούσα να μας φανταστώ σε ένα restaurant και να μην ανταλλάσουμε κουβέντα. Αλλά, με προβλημάτισε και ένα σχόλιο, πιο πάνω, σχετικά με τη σιωπή και πόσο δύσκολα την κατακτά ένα ζευγάρι [σαφώς ένα ζευγάρι κατ' εξοχήν λιγομίλητων ανθρώπων, φαντάζομαι].