Δεν πείστηκα ούτε στο ελάχιστο από το κείμενο.Χαριτωμένα γραμμένο, με μεγάλες κουβέντες περί έρωτος και άλλων δαιμονίων.Τους αληθινά μεγάλους έρωτες, τους ζουν άνθρωποι που έχουν το θάρρος να πουν "επιλέγω εσένα". Ξέρουν τι θέλουν και ξέρουν να παλεύουν γι' αυτό που θέλουν, όπως και για την ευτυχία τους. Τη δική τους και του συντρόφου τους.Σαφώς και υπάρχουν περιπτώσεις που για κάποιο λόγο υπάρχει η πιθανότητα δυο άνθρωποι που βιώνουν κάτι δυνατό, να μην μπορούν να είναι μαζί. Να δανειστώ απο το θέατρο την Ντορις και τον Τζορτζ, από το "Κάθε χρόνο, ίδια μέρα" του Μπέρναρντ Σλέιντ, και απο τη λογοτεχνία την Φραντσέσκα και τον Ρομπερτ, απο τις "Γέφυρες του Μάντισον" του Γουόλερ. Δύο ζευγάρια που βιώσαν μεγάλους έρωτες αλλά επέλεξαν να μην είναι μαζί. Για να μην πληγώσουν τους τρίτους, τους συζύγους τους.Στο άρθρο σου λες οτι υπήρχαν πάντα τρίτοι. Όχι πάντα οι ίδιοι όμως. Εφόσον λοιπόν οι τρίτοι άλλαζαν, και παρ' όλα αυτά οι πρωταγωνιστές του άρθρου επέλεγαν να μην είναι μαζί, συμπεραίνω πως είναι μάλλον εξαιρετικά δειλοί και οι δυο τους, κι επιλέγουν να καλύπτουν τη δειλία τους με "επρεπε να το παιρνουν σε πολυ μικρες δοσεις γιατι μπορουσε να τους σκοτωσει η να τους τρελανει". Και με άλλα ανάλογα μεγάλα λόγια, χωρίς κανένα περιεχόμενο.Κάπου εκεί έξω υπάρχουν ζευγάρια που απαρτίζονται απο δύο ανθρώπους που δεν κώλωσαν. Δεν μάσησαν απο την προοπτική να τους τρελάνει το πάθος τους αν επέλεγαν ο ένας τον άλλον. Δεν ψάρωσαν στην ιδέα να καταστραφεί το πάθος τους κι ο έρωτάς τους με "συμβατότητες" όπως πχ. παιδιά, καθημερινότητα, μια μακροχρόνια σχέση. Στην οποία θα έχουν μόνο ο ένας τον άλλον.Υπάρχουν ζευγάρια που άρπαξαν θαρραλέα ο ένας το χέρι του άλλου, έβγαλαν με θράσος τη γλώσσα στους κινδύνους, βούτηξαν με το κεφάλι στα βαθιά της ζωής, και δεν άφησαν ο ένας το χέρι του άλλου μέχρι την Τελευταία στιγμή.Αυτά τα ζευγάρια αξίζουν το θαυμασμό μας.