Επίσης, επειδή έκλεισες με ανθρώπινα δικαιώματα. Προφανώς το επιθυμητό είναι το να έχεις όσο το δυνατόν λιγότερη βία κτλ, αλλά όταν ο απέναντι έχει επιλέξει έναν δρόμο διαρκούς βίας με στόχο την τελική σου εξόντωση, χωρίς καμία διάθεση διαλόγου, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Για τον ίδιο λόγο που βάζεις κάποιον εγκληματία φυλακή, έτσι κι εδώ πρέπει να αντιδράσεις με τρόπο που θα σε προστατέψει αποτελεσματικά από την βία του φασίστα. Όμως επειδή σαν κοινωνία δεν έχουμε την δυνατότητα να τους βάζουμε φυλακή (αφού είπαμε ότι το κράτος όχι μόνο τους ανέχεται, αλλά αντίθετα τους σιγοντάρει κιόλας) η μοναδική πρακτική επιλογή που έχουμε είναι το "ξύλο στους φασίστες κάθε μέρα"Όντας θρασύδειλα ανθρωπάκια στην πλειοψηφία τους, όταν δουν ότι τις τρώνε, οι περισσότεροι θα λακίσουν. Μετά θα μείνουν οι 5-10 γραφικοί hardcore ιδεολόγοι φασίστες, που δεν αποτελούν κίνδυνο. Με την έννοια ότι δεν μπορούν να οργανώσουν πόγκρομ, δεν θα βγαίνουν στις τηλεοράσεις, δεν θα έχουν τέτοια ποσοστά στις εκλογές. Σε εκείνο το σημείο αρχίζει και το πιο ουσιαστικό αλλά ταυτόχρονα και πιο δύσκολο κομμάτι του αντιφασιστικού αγώνα. Ο αγώνας για την ιδεολογική καταδίκη του φασισμού από την κοινωνία. Τέλος, καθόλου οσιομάρτυρες δεν γίνονται. Με την λογική αυτή, οι νικητές των πολέμων θα ήταν πάντα οι ηττημένοι ιδεολογικά, αλλά αυτό δεν το βλέπουμε να συμβαίνει. Ιδεολογικά νικάει πάντα αυτός που είχε το δίκαιο με τον μέρος του...