Ακόμη δεν έχει καταλάβει ο κόσμος ότι τα κράτη πεθαίνουν και το μόνο που υπάρχει είναι η ανώτερη τάξη (ανώτερα στελέχη εταιρειών και κυβερνήσεις υποχείρια τους) και η κατώτερη τάξη (υπάλληλοι και πλέμπα γενικότερα). Δεν έχει καταλάβει ότι εγώ πχ, έχω περισσότερα κοινά, ανησυχίες, όνειρα, κλπ, με τον Ισπανό ή Ιταλό ομόλογο μου, απ' ότι με τον Έλληνα βιομήχανο οι ανησυχίες του οποίου συνοψίζονται στο αν θα πάει στο Άσπεν ή στο Γκστάαντ για σκι, ποιό θα είναι το τέταρτο αμάξι του και σε ποιό ξένο Πανεπιστήμιο θα στείλει το βλαστάρι του. "Οικονομικό θαύμα" (λέει) η Τουρκία. Φάε οικονομικό θαύμα που το 90% ζει στη φτώχεια και το 10% ζει με πισίνες και Μερσεντές. Τα ίδια και στη Ρωσία που είναι και μεγάλος παίκτης, τα ίδια και στην Κίνα, και αλλού. Μια μικρή μειοψηφία έχει κάτσει στο σβέρκο του κάθε λαού και τον πηδάει, κι όταν τα πράγματα πάνε καλά παίρνουν το μεγάλο ποσοστό απ' τα κέρδη δίνοντας ψίχουλα πίσω, ενώ όταν πάνε άσχημα πληρώνουμε όλοι.