Φίλε μου γέλασα πολύ μ αυτα που έγραψες κ ταυτίζομαι απόλυτα μαζί σου. Ευτυχώς ο φίλος μου δε φοβάται κ τις σκοτώνει. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να κλαίω βρίζοντας κ δημιουργώ κ νέες βρισιές.. Δυστυχώς δε μπορω να ξεπεράσω τη φοβία μου κ δε θέλω! Όταν αρχίζω το παραλήρημα,βλέπω στα μάτια του φίλου μου τη κατανόηση κ τα χέρια του πληκτρολογουν κρυφά τον αριθμό της ψυχολόγου μου. Μετακομισαμε σε νέο σπίτι εδώ κ 2βδομ. Κ πριν 3μέρες είδα το πρώτο κατσαριδακι,από τότε έφερε κ τη παρέα του. Κάλεσα ήδη τους ειδικούς για απολύμανση αλλιώς θα μετακομίσω πάλι με κίνδυνο να με χωρίσει! Δε γουστάρω να σηκώνομαι το πρωί,να πηγαίνω να φτιάξω καφέ κ να τις βλέπω στο πάγκο λες κ μου λένε: εμείς καφέ? Θυμάμαι στο σπίτι μιας φίλης,είχανε αραξει στη σητα της μπαλκονόπορτας,τις ψεκαζε κ δε φεύγανε! Οπότε γυρίζει κ λέει: φαντάζεσαι να κάνουμε ζουμ κ να τις δούμε με λεύκα μπλουζάκια βρεγμενα,να το διασκεδάζουν?! Δε παλευεται το θέμα τους,πραγματικά αναρωτιέμαι προς τι η ύπαρξη τους? Που χρησιμεύουν εκτός από το να μας τσακίζουν τα νεύρα?