Παρότι γνησια βουνισια(παππους-γιαγια κι εγω ενα μηνα καθε καλοκαιρι σ'ένα ξεχασμενο χωριο του Καρπενησιου)-μιλαμε για πολυ εκπαιδευση στη φυση,(διαγωνισμος για το ποιος θα μαζεψει βατραχια σε ολες τους τις φασεις κ.ο.κ.-αργοτερα εγινα φιλοζωη),ποτε δεν τις συμπαθησα αυτες τις ατιμες σιχαμενες καφε γλιτσες.Δεν μπορει να τις εχει δημιουργησει η φυση ρε παιδι μου,πως να το κανουμε?Τι κοινο εχουν με τα συμπαθεστατα μυρμηγκια,τις εργατικες μελισσες,ακομα και τους περηφανους σκορπιους(που ειναι η δευτερη ζουζουνοφοβια μου)?Μεχρι και οι σαρανταποδαρουσες ειναι χαριτωμενες μπροστα τους!Κι επειδη η απεχθεια μου τραβαει εις μακρος μπαινω στο ψητο..Καλοκαιρι,δωμα στον 6ο,Πλατεια Αττικης.Καταθλιψη απο χωρισμο και μαραθωνιος ταινιων στην ΤιΒι.Ξεκιναει με Μεν Ιν Μπλακ και μια τεραστια κατσαριδα απο το διαστημα.Συνεχιζει με Εργενη(ποσο αταλαντος αυτος ο Τζωρτζογλου,ποσο!!).Και καπου στη μεση της αυπνιας αποφασιζω να πλυνω ποδια για να κοιμηθω.Καθομαι στη λεκανη(ΒεΣε 1x1,ντουζιερα λεκανη και νεροχυτης σχεδον ολα σε ενα)και αντικρυζω στο μισο μετρο απο τη μυτη μου τερας απο αυτα τα μικρα που φευγουν πιο γρηγορα και απο τον Σουμαχερ.Και δεν φευγει η ατιμη,καθεται, με κοιταζει στα ματια και με μετραει.Αφου βρισκω το θρασσος να την κοιταξω πισω εξαφανιζεται στο ντουλαπι της κουζινας(ειπαμε δωμα,μικροοο σπιτι).Και κανω το λαθος να ανοιξω τα ντουλαπια.Ξανακοιμηθηκα δυο μερες μετα που μου τις εξολοθρευσε η μαμα(εστειλε απο τον Βόλο ενα τζελ που το τρωνε και μετα λεει τρελαινονται και κανιβαλιζουν η μια την αλλη-το υπερτατο ριβεντζ..)