Ένας απ' τους λόγους που δεν γουστάρω το καλοκαίρι είναι οι κατσαρίδες. Τις μισώ και τις σιχαίνομαι απίστευτα. Δεν τις πλησιάζω καν, ούτε για να τις σκοτώσω. Τα τελευταία 2 χρόνια "τόλμησα" με το ΤΕΖΑ. Φλιτάρω και τρέχω σε άλλο δωμάτιο λες και θα με φάνε. Για παντόφλα, βιβλίο κλπ δεν παίζει με τίποτα. Έχει τύχει να μπω σπίτι 1 το βράδυ, και με το που ανοίγω βλέπω ένα τέρας ακριβώς μπροστά μου. Βήμα πίσω, κλείνω πόρτα και παίρνω απ΄το κινητό τον πατέρα μου που μένει απέναντι (τον ξύπνησα τον έρμο) με έντρομο ύφος και λέω "έλα γρήγορα να με σώσεις" και κλείνω. Σκάει μύτη στο λεπτό ο πατέρας μου με πυτζάμα, παντόφλα, μαλλί αναχιτωμένο κ στυλάκι "τι έγινε?". "Σκότωσε το τέρας που είναι από πίσω γιατί εγώ δεν κοιμάμαι εδώ σήμερα..". Νευρίασε, μου 'ριξε και κάτι χριστοπαναγίες αλλά έκανα την πάπια και τα προσπέρασα γιατί είχα πέσει στην ανάγκη του μέχρι να τη σκοτώσει τη σκρόφα. Αξιοπρέπεια μηδέν ρε φίλε!Άσε που όταν σκοτώνω καμία, πάω μετά πάνω απ΄το πτώμα και τη βρίζω. "Βρώμα.. Το 'φαγες το κεφάλι σου.. Ήθελες να τα βάλεις μαζί μου" κ τέτοια. Ψυχασθένεια λέγεται αυτό?
