Σχεδόν ανατρίχιασα διαβάζοντας ένα κείμενο που σε ένα 80% περιγράφει τη ζωή μου, τη ζωή μας τελικά! Σαν κάποιος να μας έχει όλους κουρδίσει να περπατάμε στον ίδιο ρυθμό. Σαν κάποιος να έχει καθορίσει την πορεία, κι εμείς να την ακολουθούμε τραγικά με την πραγματική αρχαιοελληνική σημασία της λέξης. Και μετά τι; Καιρός ν'αλλάξουμε ζωή; Αν όλοι μας γράφουμε λίγο πολύ το ίδιο μυθιστόρημα, πόσο αισιόδοξος μπορώ να είμαι για τα σαραντάχρονά μου;