Πάνε ήδη δύο χρόνια... Τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολα και για τις δύο. Είχαμε συνηθίσει να είμαστε όλη την ώρα μαζί, γι αυτό και ήταν ένα σοκ στην αρχή. Δεν μπορούσα να την παίρνω τηλέφωνο όποτε ήθελα. Μιλούσαμε μόνο αργά το βράδυ μέσω skype. Βέβαια αυτό με έκανε να σταθώ πιο γρήγορα στα πόδια μου. Να στηριχτώ στο εαυτό μου και να νιώσω για πρώτη φορά στη ζωή μου ανεξάρτητη. Το γεγονός ότι δεν έμεινα τελείως μόνη μου πίσω αλλά με τον σύντροφό μου με βοήθησε αρκετά και αναπλήρωνε το κενό που ένιωθα αρχικά. Οι πρώτοι τρεις μήνες μου φάνηκαν αιώνας. Ήρθε τα Χριστούγεννα, μετά το Πάσχα για 8 μέρες μόνο, το καλοκαίρι βέβαια κάθισε αρκετά. Σιγά σιγά άρχισα να συνηθίζω την κατάσταση. Το γεγονός ότι την έβλεπα καθημερινά, έστω και μέσω υπολογιστή με παρηγορούσε, αλλά όταν έκλεινε η σύνδεση, συνειδητοποιούσα ότι ήταν τόσο πολλά χιλιόμετρα μακριά... Μετά κάθισα και το είδα πιο ψύχραιμα. Αν εξαιρέσεις το κόστος, μπορούσε να είναι στο σπίι σε 4 ώρες περίπου. Ο ξάδερφός μας που σπουδάζει βόρεια ΕΛλάδα, χρειάζεται 7 ώρες περίπου. Και έρχεται μόνο στις γιορτές όπως κι εκείνη. Καμία διαφορά λοιπόν. Κάπου εκεί χαλάρωσα κι έγιναν όλα θέμα συνήθειας. Είμαι χαρούμενη για εκείνη. Μια χαρά περνάει.Έχει πολλούς φίλους, ΈΛληνες και ξένους και έχει εγκλιματιστεί πλήρως. Θα δεις ότι με τον καιρό θα συνηθίσετε κι εσείς τη νέα κατάσταση. Τώρα αν μπορείς να πας κι εσύ μαζί της, αυτό είναι άλλο. Εμένα με κρατούσαν διάφορα πράγματα στην Ελλάδα...Από την άλλη, αν στο μέλλον δυσκολέψουν τόσο πολύ τα πράγματα εδώ, έχω μία διέξοδο διαφυγής, και το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο να με περιμένει.