είναι από τα πιο συγκινητικά κείμενα που έχω διαβάσει. καμία πικρία, κανένα παράπονο. αυτή η μικρή μελαγχολία μόνο που σε πιάνει τα απογεύματα της κυριακής. είναι επιλογή μας να είμαστε έξω και δεν το μετανιώνουμε καθόλου. κάνουμε φίλους, ερωτευόμαστε και συνεχίζουμε τη ζωή μας με καλές και κακές στιγμές, όπως και όσοι είναι ακόμη στην ελλάδα. πού και πού όμως μας λείπουν οι παλιοί μας φίλοι και η γκαρσονιέρα στα εξάρχεια που ονειρευτήκαμε στα 16 μας. αυτό λέει το κείμενο. όσο για ιδανικές καταστάσεις και βέλτιστες συνθήκες, κανένας δεν τις έχει σε αυτή τη συνθήκη που έχουμε, πίστεψέ με.