Our 30s+ in Greece. Πτυχίο, μεταπτυχιακό, στρατός, διδακτορικό... Και μετά τι; Κάποιοι που είχαμε ζήσει μαζί ατέλειωτες ώρες πάνω από το ίδιο βιβλίο και τον ίδιο εργαστηριακό πάγκο είχαν ήδη φύγει. Και ήρθε και σε μένα η πρόσκληση: Γερμανία! Μεγάλο ερευνητικό ινστιτούτο! Και τι τιμή! Δεν έκανα αίτηση, με καλέσανε. Το δίλημμα μεγάλο. Φεύγω ή κάθομαι; Τα πράγματα δύσκολα εδώ… Ήδη ψάχνω για δουλειά για πάνω από 9 μήνες. 2 συνεντεύξεις και τίποτα άλλο… Φεύγω; Ο μισθός καλός αλλά… άλλο πράγμα η Ελλάδα μας. Και η απόφαση ήταν ΟΧΙ. Μένουμε και προσπαθούμε. Την επόμενη μέρα μαζί με την παρέα τρώμε το σουβλάκι μας στο πάρκο. Λέει ο ένας: «Don’t worry, έχει ο Θεός. Θα βρείς δουλειά εδώ ισάξια..» Λόγια παρηγοριάς σκέφτομαι….Τρία χρόνια μετά σκέφτομαι ακόμα αυτή τη φράση… «έχει ο Θεός». Δουλειά βρήκα. Μετά από 2 βδομάδες. Ουρανοκατέβατη. Απόγευμα Παρασκευής, χτυπάει το τηλέφωνο, «ο τάδε»; Ναι, απαντάω… «Άκου, έχω μια πρόταση για σένα… μου μίλησε η τάδε... θέλεις»; Βρισκόμαστε, μου εξηγεί. Φιλόδοξο αλλά ωραίο. Θέλει προσπάθεια και κόπο. «Μέσα»!!!Τα υπόλοιπα κύλησαν γρήγορα, δύσκολα αλλά και όμορφα. Σήμερα, αυτό που ξεκίνησε τότε προχώρησε πέρα από κάθε προσδοκία! Τότε ήμασταν 5. Οι 2 είχαν το όραμα και οι άλλοι 3 την όρεξη για δουλειά. Σήμερα γίναμε 15. 2-3 ήρθαν πίσω από τις «συννεφιασμένες χώρες». Πάντα το θέλανε να γυρίσουν… Ψάχνανε την ευκαιρία… και την βρήκαν. Και συνεχίζουμε ΕΔΩ! Και δεν μας λείπει τίποτα, ούτε τα dinner, ούτε τα meeting, ούτε τα workplans και τα timesheets. Αλλά συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε ΕΔΩ! Δύσκολο; Ναι. Ακατόρθωτο; Σίγουρα όχι… Και ο τόπος μας χρειάζεται!